ѕирне (св.)
Таа вечер во уште непосветената црква гореше светло. Молчејќи се доближивме до вратата и ѕирнавме.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- А ти би можел ли? потсмешливо ме праша Пенчо и веднејќи се кон мене ми ѕирна в очи.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ѕирна избричената глава на стариот Атанас, самоук столар, ерген и осамен како калуѓер.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Оние што беа свртени кон југ се напрегаа да ѕирнат зад голиот за да го видат неголемото плодно земјиште скржаво да затвори стотици гладни усти. Судбината - алкохоличар. Како тој.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Месечината ѕирна уште еднаш низ прозорот, еден весел зрак се доближи до увото на Снежана, нешто ѝ прошепна во сонот и си отиде...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- О! - се зачуди кога ѕирна внатре. Се изненади од чистотата на ластовичиниот стан, и од пријатната топлина.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Митко ѕирна внатре. Во едно тавче имаше две парчиња леб, изгорен, црн како јаглен.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
На долниот крај капините немаа лисја и Цепенко го напрегна погледот за да може да ѕирне, низ голите стебла, кој оди по патот?... Но ништо не можеше да види.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ѕирнав од прозорецот што го нацртав на авионот и видов под мене, долу - слонови, лавови, зебри, жирафи, антилопи, носорози. Беа мали како желки.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Јас ѕирнувам во нејзините очи.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ѕирна во торбата и што ќе види - риба!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Одеднаш, од зад сивиот облак, ѕирна сонцето и сета гора ја прелеа со златен сјај.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ги ѕирна говедата и овците, кои вознемирени, исправени на нозе, со глави свртени кон влезот, го наслушнуваа волчешкото завивање.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ја ѕирна Кротка, се обиде на дланката да ѝ принесе малку брашно, но животното ја вртеше главата на другата страна.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
- Кутриот Караман! - воздивна и скокна од леглото. Прва грижа му беше да ѕирне надвор, со надеж дека можеби Караман се вратил и сѐ среќно се свршило.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Откако се двоумеше колку што можеше и не можеше долго, се сврте кон Србина, му рече: - Брачо! Да ѕирнам што има во тенџерево?
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Питропот Танаско често се допираше до вратата, наслушуваше да чуе дали чука, дали работи: ако не чуеше чукање, ќе ѕирнеше низ клучалката да види што прави.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Да можете да ми ѕирнете внатре во главава, ќе се уплашите.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Цел живот низ пенџере да не ѕирнеш.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
