шутне (св.)
Кај и да ја шутнеа, топката, ќе се дотркалаше до мене. Просто ме бркаше.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Да се шутнеме некако, да се истргаме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И како вистински поранешен центарфор на „Македонија“ мајсторски ја шутнува топката што се дотркала до нас од група дечиња кои играат фудбал. ***
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Си ги одврзав патиките и ги шутнав под клупата.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Ја шутна во сливникот, а потоа, за да ја одбегне толпата, сврте десно во една странична уличка.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Додека размислуваше така, се сети без некоја особена врска како пред неколку недели виде откината рака на тротоарот и како ја шутна во уличната канализација, како да се работи за кочан од зелка.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.
„Ситночекорка“
од Ристо Лазаров
(2012)
Таа ноќ, во некаков френетичен напад, Марија ја искина литографијата на генералот во трпезаријата, ја шутна со сета сила пред вратата која водеше во дворот и се фрли на подот облеана во крв.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Едноставно оваа мисла ја шутна кога возачот го изгаси светлото во автобусот.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Ги презирам. Ми иде да ги шутнам.
„Курвите на ѓаволот“
од Елена Велјановска
(2013)
- “Тој ден јас беше извонреден, едноставно тоа беше мој ден. Од каде и да шутнев кош.
„Животот од една слива“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2014)
