шија (ж.)
И камен на шија полесно се носи од пуста црна печалба! (На Циганите). Што спиете, бре! Чукајте, дури господ да чуе!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
НАЦА: Да речеш, ние го облекуваме, а тој само: на рака, на нога, на шија!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
- Се срамиш ли? праша издолжувајќи ја шијата и трепкајќи со солзни очи. - Не, зошто? Не се срамам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ги ширеше рацете и ја должеше шијата говејќи се, како ми се стори, да закукурига.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Петко имаше црвен шал околу шијата и стари женски чевли со високи топуци.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тој тип пред тоа одеше по мене од кафез до кафез, павијански им се клештеше на азиските мајмуни со запалени задници, се згрбуваше пред тромавите камили со измитарени вратови, ја издолжуваше шијата и се обидуваше нешто да им шепне на жирафите.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Пред овој црнец се ниша русо момче, му го покажува јазикот, пијано намигнува, фантастично ја издолжува белата шија, личи на штрк и очигледно навредува.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Старецот нешто претчувствуваше и ја тегнеше шијата како пророк.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Да те нема! Поткини си ја шијата! - му се развика Коле. - Пушти го, - реков.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Какво? - ја истегна шијата Танас надвишувајќи ја сета врева.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но конецот го стегна за шијата и го штрекна изненадено.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Само на една грозна чапја не ѝ ја сврте шијата како на другите, туку ја пушти назад ставајќи ѝ прстен на ногата на кој напиша: „Почитувани цареви и кралеви, не пуштајте ги овие птици ваму каде што не им е местото, зашто ќе ја доживеат судбината како што ја доживееја вашите војски...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
„И што да правам?“ „Крши ѝ шијата! Тресни ѝ ја вратата пред неа и повеќе не примај ја дома...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Дење седеше во колибата, ги следеше од внатре птиците што слетуваа на островцето да отпочинат, им го следеше летот низ воздухот, им го одредуваше местото каде навечер слетуваат да преспијат, или каде прават гнезда, и кога ќе се затемнеше, излегуваше како ноќен гуштер од колибата, се влечкаше пополека низ шеварот и трските, го слушаше тивкото прпање на птиците кои тонеа во дремка, и како орел, како аждер, им се нафрлуваше одненадеж, ги фаќаше со раката за шијата, ги стегнуваше не давајќи им да писнат.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ранениците беа качени на магариња, сме залутале, се најдовме на едно ритче, пустите магариња се излизгаа од ритчето, зимно време, мраз, на глава на шија се истркалаа луѓето во едно долиште.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Без збор ќе ве грабне за шија и ќе ве влече кон подрумот.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Илко ја собра шијата, намовна, а потоа ѝ рече: - Тоа нема да се случи, снао.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Ја издолжи шијата и бесно, со закана залаја.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Тој тип пред тоа одеше по мене од кафез во кафез, павијански им се клештеше на азиските мајмуни со запалени задници, се згрбуваше пред тромавите камили со измитарените вратови, ја издолжуваше шијата и се обидуваше нешто да им шепне на жирафите.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Болниот, на свој начин среќен што најпосле се сетиле и на него, со надеж ја издолжил шијата. Го заборавиле, сега е ноќна загатливост.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
