шеќер (м.)
ДЕПА: (Ѝ ја фаќа раката на Мара со која фрла шеќер во ѓумчето). Доста, мори, што стори?
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
КАТА: (Ѝ ја подава кутијата од кафе, дупла кутија кафе и шеќер, и голема дрвена лажица, со какви што се служат). Повели, мамо.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МАРА: (фрла во ѓумчето шеќер). Не плашете се, не ве терам.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Купи и за дома некое товарче дрва, од шеќер и кафе и кога ќе одиш и таму сварувај си по некое кафе.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Ристе веќе донесе и мезе. He како кај Лесната: само сирење и јајца, ами извади, пезевенкот, и разни шарени шеќери, суво грозје, леблебија, смокви, та дури и еден пјат сторени пиперки.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Лесната му шибна некоја полока „руски шеќер", ситен, и зеде една грутка та ја стисна над ѓумчето и течноста во неа пожолте, оцрве — „ја запржи".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Ами, шо можело да има, Боле, некој ореи, круши, јаб'ка, или некоа и друга грутка шиќер.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
За себе имаше само уште неколку чашки чај, во кои го истури сиот преостанат шеќер и повеќе ништо друго.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Некои жени плачеа, а Змејко гледаше во лицата на сите луѓе и во она што стоеше на секое од тие лица, сѐ додека не го изнајде онојго, стоеше веднаш до него, до нивното другарче со барјачето и едвај ја потискаше во себе желбата да му рече нешто, барем да го фати за мишката и двајцата да помолчат, сѐ додека не откри како едната негова рака се оддели од рачката на барјачето и заграба во синијата, што ја подаваа пред лицата на луѓето, а внатре беше пченица со разнобоен шеќер.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ситен, разнобоен шеќер, пченица, исшарана, вапцана од синиот и црвениот шеќер.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Со ручекот беа готови. Тале го одврза коњчето, му го кладе самарчето и рече: - Еве ти пари за дрвата, едно кило шеќер за дома и собуј ги искинатите свински опинци. Место нив еве ти нови. Да не одиш бос.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Прислужникот чичко Петре веројатно ѝ ја знаел маната: ѝ набута во устата коцки шеќер а потоа нѐ избрка надвор.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Пепел од биволски копита помешан со шеќер и вар, струготини со катран, чад од лути пиперки...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Што немаше во нив? Бисквити, шеќер, кафе, пексимит.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Ми даде едно рало опинци, шеќер и многу убаво ме пречека.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Патиштата се премачкуваат со чоколада, куќите се ѕидаат од шеќер, од реките медени риби се вадат и никој гладен не е веќе.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Во котлето стави една рака од сувата трева. Шеќер немаше. Немаше ни чанче.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
— Море тој не е дете, бег шо ќе го залажуваш, — се јави мајка му место него и го зеде шеќерот од бегот, знаејќи дека Толе нема да посегне со своја рака да го земе.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— За стариот, — вели, — му месиле обете ќерки по една погача, му осукале и мазник, па јас реку да му донеса и тутунец, ракиица, стар човек е, да се поткрепи.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Та, вела, со симит, со симит и шеќер ќе и рана јас ако оплескале понекој.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
