чинар (м.)
Помина зимата, се стопи и последната снегова грутка под излоканите корења на столетниот чинар.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Во зелениот сенчест црковен двор, под круните на старите ореви и чинари, вриеше од народ. Жени, деца, мажи, старци.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Под еден чинар... Не под еден чинар – Чинарот живее само илјада години!
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Тука се наоѓало селото Горно Водно, точно тука било сретсело со чешма со шест шопури, а над неа голем чинар... селото го нема, чинарот го нема, од шесте шопури не тече вода, ама останало местото да се вика - Шесте чешми.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Меѓутоа, на лаичката публика што не располагаше со такви сонди за да продре толку длабоко во историјата на уметноста, ѝ остануваше или со бегол па и презрив поглед да помине преку мачканиците на платната или да се препушти на начудувањето пред ѓаволското оро од богатство до експлозија на бои, во кои можеше да си замисли или препознае што сака: расцветан трн, изгниен чинар, скршена играчка, дел од човечки лик со око во уплав.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Во авлијата два вековни чинари фрлаа дебели сенки врз сметената калдрма, а црквата беше в чело, вдлабена во гранитната карпа.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Југославија, неговата творба која вештиот владетелја одржуваше со својот владетелски инстинкт и авторитет, неколку години по неговото исчезнување заличуваше на долговечен чинар кој умира дел по дел.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Како изумрен дел од голем чинар кој умира и оживува во делови.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Во центарот, по угорницата која започнува каде што завршува чаршијата. Зборно место кај „Чинарот“.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
- А кој ќе ги храни тие деца, бре Јани, штом ти цело време ќе лежиш под дебелата сенка на селскиот чинар? - потсмешливо праша Мита.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Во мигот кога најмалку очекуваа, пак прозбори Јани: - Сега би сакал да сум под домашната стреа, во дворот или во одајата или на нива или под зрелите цереши или под дебелата сенка на чинарот, па дури и во нашето буниште, ете, вака легнат - навален, загледан во далнината и висината и во очите на љубената...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
И ќе си лежам под дебелата сенка на селскиот чинар а младата невеста со прачка добро обрасната со шиироки лисје, ем ќе ме лади, ем ќе ги тера мувите од мене...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Зурлаџиите молкнаа, саде тапанџијата со стишено удирање ги испраќа старците во сенката под трите чинари.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
