украде (св.)
Само вака што ќе украдам — да се одморам малце, да здивнам...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Наш човек ни оти украл, ни оти отепал... И ако отепал за пари не, никој Турчин — јанќесеџија!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
- Ти си ги украл парите од мајка му на Димка.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Парите не ти ги украл тој. Тоа го направи друг.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Додека ја полнеше чашката, се решив. - Знам кој ги украде парите, гласно реков.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Димо пак го направи Бина будала што не зема стотина лири и почна да му докажува и нему, како на неговите старавинци, оти грчка наука е вистинска наука, а бугарската лажна и украдена од грчката.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И кога дедот Стале го скрши и ова кандило за да го свети Илија пак да седи во темница седум дена, тој побрза и ноќта ја „доведе“ лисицата пред манастирската порта и тука, „потфатена“ од сите четири нозе, ја налегнаа пците и со кожата ги плати кокошките, а дедот Стале му нареди на Стојка да кладе веднаш чаша во кандилото и да му го запали рано пред вечер, оти свршил работа, го накажал арамијата што ги украде кокошките.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ама оти не се од неа везени шо дека? Она не и украде? За пари! Некој работе, друг јаде.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Скакулецот го фатив в поле. - Лажеш. Или си го украл?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Си ги украл. - Не сум ги украл. Мои се.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Си украл, му рекоа. Покорно ги подаде рацете кон нивните челични лисици и појде барајќи ги моите очи да се прости од мене.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Срипа и поштарот. - Лакоми, од тава ќе ти ја украдат рибата!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ми се колнеше дека лично го украл од англиските складови.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Нема заедничка вистина за него и за оние што му ја украле слободата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
„Ти си еден варварин. Си им го украл јазикот, а си им ја запустил учтивоста на Французите...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Стоеше, сѐ уште свртена кон него, обидувајќи се за сето време на тоа земање мегдан на двајцата да украде некој миг и да се полиже по левиот заден колк, а притоа не испуштајќи го ниеднаш од погледот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Наеднаш чиниш тој простор беше му го позел; тој простор чиниш уште пред тоа, пред тој да може да го знае тоа, беше му го украл сиот негов здив во своите недогледни глобочини, со мирна невидена плавна синевина, што го исполни сето растојание меѓу бескрајните брегови на неговиот поглед и простор беше го повлекол сиот него кон себеси, кон својата шир.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Зар таа ги украде?
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Шишман навистина беше се сетил, но токму кога сакаше да се покаже виде како еден од четворицата офицери, користејќи го моментот, украде карта од купчето на средината па вчудоневидено ја подаде главата напред и веќе заборави како треба да рече кога ќе влезе во просторија каде што има претпоставен.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
22. АКО СУМ ЗЕМАЛ, ТА НЕ СУМ ГО УКРАЛ - тоа да е словото на најхуман закон: си зел, значи, туѓо, онака, за украс, зошто да прашуваат од каде и како...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
