тивок (прид.)
3 песна Но одеднаш се слушна надвор како некој стапи со еден толку тивок шум: четворица натажени Арнаути, без капи, по селскиот се движат друм.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Долго збораниот бес, наталожен во него, загина; остана само некоја тивка тага и самосожалување.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Доаѓај ми секогаш ко ноќта тивка, мирна, макар малку тажна.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Доаѓај ми, доаѓај ко ноќта Сета болка може да се стопи в тишината на средбата темна кога ништо в немир не го ниша класјето на двете тивки тела.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Пак еве дојде ноќта... Дојде ко тивка вода и не ме плаши веќе Блиска во собата седи и молчи и тихо зрачи и знам: ќе биде добро ќе биде добро сѐ Ноќ...
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Во топлите летни вечери, кога низ отворениот прозорец навлегуваа стотина миризби на тивката летна ноќ, тој лежеше на своето креветче и гледаше во ѕвездите.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Каде? - се слушна еден тивок глас некаде од под масата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Се раѓаа и гаснеа дни исполнети со тивка среќа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се разнесе тивка музика.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во погледот што полека му гасне последни искри: радост. Тивка, блажена. Дочека...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Убавиот Месечков зрак заигра по лицето на Славчо, а потоа меко му ги заклопи клепките и излета надвор во тивката летна ноќ...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Му се чинеше дека испливува од длабочините на тивка вода.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Мислите му беа жолти и лепливи, се кончеа скришум и ползешкум, многу слични на една трева, што ја викаат самовилска коса и што расте по најзаглушните места и најниските присои, едни сосема лесни, тивки, шупливи мисли, токму како таа несигурно поникната тревка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Дрварчињата се стрчаа кон училишната кујна, а учитилницата стана тивка и спокојна како шума во којашто и ветерот наумил да си почине...
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
На нејзината белина светот полетува во некоја своја сонувана залебденост, блескоти со својот раскош, како невеста во своите срми и во своите чипки, понесен од онаа тивка, полна мелодија на месечината, замечтаен во оние длабоки, сини катчиња на сенките.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Полетуваше по неа, полн со топлината на таа своја тивка игра, во која потреперуваше и некаков безшумен лет на преперуга, некакво бело танцување, и некаков безграничен устрем на галеб, во таа бес тежинска собраност на сѐ, што постоеше од него, само во тој поглед.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Излегоа горе на полјанката. Беше тивка ведра ноќ.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Ехе, што е убаво! - слатко се проѕевна едното. - Како да сме вистински дома! - со тивка тага одговори другото, кое можеби се потсеќаваше на својот, по којзнае која причина изгубен дом.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Доктор Коста го гмечеше со палецот своето луле, молчеше загледан во темните сонливи буки, неми, скротени од тивката августовска ноќ.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Бојан ги гледаше овие мени на природата и сето тоа му навеваше тивка тага во срцето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
