сунѓер (м.)
Тоа беше волшебничка кугла, таа чаша што раѓа во себе разденување и примрак па после како сунѓер ја впива ноќта и ја дави месечината в катран. Тоа беше огледало.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
А оние пак, суштества кои воопшто не знаат за половото општење, туку се размножуваат со делење на клетките се вечни, бесмртни; како: медузите, коралите, сунѓерите и други.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Педантеријата на моите соседи – млазот од цревото, сунѓерот и л’скањето на шофершајбните.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Во школата имал табла,сунѓер, креда, во своите деца низ ѕрцала ги гледал.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Така минува преку школската табла влажен сунѓер.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Голите стомаци им плеснаа еден од друг, рацете се Маргина 35 111 дофатија, нејзиниот вагинален отвор го вшмука неговиот крут орган како сунѓер.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Езерото, еден од најстарите резервоари на светот со слатка вода, покрај Бајкалското Езеро и езерото Титикака, може да се смета и за меморија на планетата, за него денес може да се зборува како за „музеј на живи фосили”: не помалку од двесте ендемски фосили живеат во него, меѓу кои и пастрмките летница и белвица, еден вид уникатен полжав, кој се верува дека е стар триесет милиони години, но исто така и сунѓери што не се среќаваат на друго место во светот.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Каков анален простаклак од устен происход е да се каже: „Овие не се мустаќи, ова е сунѓер за газот бришење; ова не е алатот, ова е џезве за кафе да си варат жените; овие не се очи, овие се ламби за да не одат жените на мочање по темница; ова не е глава, ова е шутка, во неа да се мочат и серит домаќинот и домаќинката, сега е зимно време, мрсно се јадит, дрско се серит.“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Минале илјадници, милиони години, човекот и покрај сите тегоби и неволји, му останувал верен на Езерото и на животот во него, на сите животи. На јагулите и на пастрмките. На сунѓерите и на микроорганизмите. На сите животи во храмот на природата.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Подобро е листот да се пребришува во влажна крпа или сунѓер, како што ќе сториме сега.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Крпите и сунѓерите често ги миеја во чиста вода.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Телото на Цацко лежеше на подот. Од скинатото место истекоа парченца сунѓер.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
А јас, врз основа на личното искуство
- граматика на разобличувањето
сунѓер со којшто секој си ја впива
сопствената крв
и ја плакне во Ништо:
меморирана мора.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
18. Не знаев зошто сунѓерот мириса на креда по невидено и упорно плакнење во школските вецеа, но знаев дека неговиот мемливо-карбонатен здив ме стрелкаше, како меч на средновековна соученичка, во предизвик на двобој.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Светот го чувствуваше единствено преку сопствената кожа. Беше сунѓер.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Со Ема работевме во хангарот исполнет со табли изрезбани во вид на луѓе, куќи, камиони, мети со фигури направени од сунѓер и гипс, со дрвени модри сандаци за оружје и муниција.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Конечно прекрасно очите гледаат. Портокалов од облаци сунѓер месечината весела ја придружува на нејзиниот пат.
„Илузија за сон“
од Оливера Доцевска
(2013)
Во воз сум кој изгледа како да е од повоена Русија, седиштата од чија утроба ѕиркаат потемнети сунѓери и зарѓани пружини, прозорци кои не се сеќаваат кога последен пат биле отворени, реа на мочка (купето е изгледа блиску до ВЦ-то), и завеси со кириличен акроним, тромави од насобраната прашина.
„Најважната игра“
од Илина Јакимовска
(2013)
Доживувањата од екскурзијата како некој да ѝ ги избриша со сунѓер, оставајќи ѝ ја таблата чиста.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
