спокојно (прил.)
Никој друг од балканските народи немаше така спокојно да гледа на запустувањето на еден крај, каде што има негови сонародници.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
ПИЈАНИОТ: (гледа ракија пред нив. Спокојно се подсмева) О-хо ... ракија ...
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
ДАРА: Забога, ќемо умртвимо човека. (Дури таја растрчуе, Пијаниот почина спокојно и длабоко да си грчи).
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Само што овој втор ноќен гостин одеше спокојно, како да не му е првпат да поминува од тука и не се обзираше плашливо на секој шум.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Празно. Бубачката ја нема. - Бубачката е во твојот џеб, со крстосани раце преку гради спокојно рече Петко. - Претреси се.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не можев спокојно да го следам вештото превртување на двајцата кловнови.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
IX Тукушто брезничани се понадеваа дека ќе поживеат спокојно, им дојдоа нови, уште понеспокојни ноќи и денови.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Одѕивот од пукотот во долината стивна и пак се заслуша бучењето на реката која спокојно го продолжуваше својот пат.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Кумовата Слама спокојно се протегна преку небото, ѕвездите беа од сеачка торба великодушно расфрлени.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Чичко... - Што е? - Пушти го Белча. Човекот пак само очите ги врти кон него; лицето му е спокојно, светечки благо.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Марија, спокојно ѝ рече. Не плаши се. Еден мал зарез од десната страна на стомакот, сосем мал зарез, и готово.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Господи Мојов век нека го види своето големо племе И нека си умре спокојно.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
- Сврши моето, Веле, - продолжи сега спокојно и некако помирливо стариот мајстор.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Може ли мирно и спокојно да го стори тоа, кога знае дека отказот за нив значеше сега исто што и да им изречеш најтешка казна.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Откако ќе го види Ивана, Фезлиев спокојно го спушта револверот.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Кога дојде дома, се зафати за работа: во блокчето црташе и често погледнуваше кон пожолтеното листенце што спокојно лежеше врз масата.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Мајка им тукушто беше излегла од кујната, а Златко се фрли кон шарената мачка што дремеше спокојно врз перницата.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Се прогонуваа една со друга толку спокојно, и надоаѓаа во неоретчени налети, како горе да ги имаше уште којзнае колку многу.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Потем го отвори прозорецот и ја спружи дланката на којашто спокојно лежеа двете листенца.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
А ти, ела малку по мене“, и Башмајсторот замина покроце кон бараката, зборувајќи како за себе: „Си нашол работа, аирлија нека ти е, само мене ми е страв да не би да биде ова сѐ што ќе ѝ однесеме на мајка ти“, а оној едно време гледаше по Башмајсторот, се подвоуми, Башмајсторот ниеднаш не се обѕрна да види доаѓа ли овој по него, чекореше спокојно, и најпосле оној замина кон бараките.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
