сокрива (несв.)
Старецот тажно ја наведна главата како да ги сокрива солзите и послушно појде пред полицаецот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Офицерот навреме го сокриваше полупразното ќесиче. - Биди, биди. На татковината ѝ требаат соклиња.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тој не претчувствуваше ништо и беше со неизменет лик: усните му беа впиени една во друга, сокриваа под катинар збор - остар кристал - долго чуван и никому некажан.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И сокривајќи ги влажните очи, зачекори преку тврдата земја, која плугот, давејќи се на смрт со неа, со мака ја ораше.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Превезот на ноќта паѓа преку планините и ги сокрива сите нејзини тајни.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Темницата уште повеќе згусната од снежното тесто, му сокриваше сѐ пред очи.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Да го гледаш и да го молиш и да те моли и двајцата раце сте престорени само да молите нешто да молите Дур да слета морна пеперутка и да те гушка и ти да ја мачиш и ти да ја убиеш со едно молчење на сите камења брат да им бидеш и да гледаш како нестануваш полека кожата како ја пробиваш од себе во попладнето од попладнето во припекот како се сокриваш и пак легнат точно кај што си да се најдуваш и да молчиш.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Облак ги сокрива канделабрите: конфети.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сите украси што ги прават жените привлечни, сакани - нужно долго сокривани - наеднаш се покажуваат, затреперуваат, разгируваат слободно, копнежно.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„Но ако не ќе сака ниеден арабаџија да го купи?“ Тој, од својата висина, беше милозлив и мудар и ја сокриваше пред нив сувата горчина:
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
ФЕЗЛИЕВ: (Отпрвин е изненаден од појавата на шишето пред него, потоа диво, како некој да ќе му го грабне, го зема и скоро го сокрива во себе.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Оди до местото каде што го скри отпиеното шише, го вади и на неговото место скрива ново, полно, а со отпиеното се враќа кон масата.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
ИВАН: Не прашај. Никогаш, никого не прашај го ова што ме праша сега мене. (Го сокрива својот поглед од погледот на Неда.) ...
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Мара нешто сокрива мајка ѝ в соба штом влезе Кога е сама - на златна покривка Мара сѐ исто везе.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Под брадата на вториот морињата се сокриваат. Сега делфините во влакна пливаат.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Ја погали, со треперлива рака, Руса по лицето и дури откако ја прекрсти со врвот од ножот што го сокриваше во ракавот на левата, од долниот раб на нејзиното лево око преку усните, меки и набабрени, до коренот на брадата направи секотина; веднаш потоа направи уште една таква на другиот образ и на истото место.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Таму, на Трескаец, за првпат го откри, а потоа, во Света Гора, и го домисли она што и ден-денеска го сокрива од луѓето и поради кое мисли дека е неподобен за вршење на свештеничка работа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Луѓето започнале во паника да ги празнат улиците и да се сокриваат во куќите.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Имено, таму кај што се вливаше Алинска Река во Бучинско Блато, нешто подолу од утоката, кај врбите на Свето Враче, во најдлабокото, веруваа дека се сокрива некаков ѕвер, за кој кажуваа дека има мали куси и дебели нозе, кој е мрк, то ест по целото тело обраснат со сива мов, жителите на Потковицата и жителите на сите околни села го викаа Кобникот или само Бучалото.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
…ако малечката но впечатлива епизода со дебелиот е пример par exelance за пресметка со дистанцата како неприкосновена одалеченост зарем и јас досега не размислував премногу додека пишував наместо да доживувам не сокривајќи се зад зборот зад законите на добрата реченица зошто да не го излијам несигурното созревање на чувството во линијата на ракописот користеноста на дистанцата е научена од родителите од почитуваните учители кои со лесна иронија но убедени ја негуваа скапоцената логика на аргументите а што ако така сум вовлечен во не- -јас во светот преземен толку е тешко после сета умешност да се заглушат ушите да се отфрли мрежата да се признаеш себе си внатре сонцата жежат ли жежат усните немоќно сами се потсмеваат гнездото се урива веќе ме облева летото илјадници плави нестрпливи звуци ја оставаат зад себе молчеливата погрбавена сенка...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
