скала (ж.)
А Неда, носејќи го на раце лесниот товар, силно офкајќи, се качи по ретките високи скали, гологлава... Нова стихија разнесе плачој.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Гробник еден!... за него личело да се забере и да пее под пенџере. (Николаќи повторно пее под прозорецот): Сечи, моме руса коса, Сплети скала да се качам, Да ти влезам, море’ море, в одајчето, В одајчето шарено.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Назад десно, двокрилна врата, а лево соба подигната во која се влегува по неколку скали.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Безволно се качував по дрвените скали, жолти и разјадени од жива сода.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И сите ќе му платат на спаијата по оваа скала. Од шест, од осум, од десет, дванајсет — кило.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— „Ете ти го патот по кој можиш и ти, Сталко, да дојдиш до највисоката скала.. како отец Арсенија“, — си рече сам со умот Стале и започна да си го разгазува тој пат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Чорбаџии осиромашуваа, сиромаси забогатуваа, болни оздравуваа, здрави се разболуваа. . . така, господ си правеше скали од луѓе.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Во меѓувреме на скалите се појави жена му со запалена борина в раце, таму подзастана чувајќи го пламенот од ветерот и кога го смири, ја крена борината над глава да види што станува.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Внимателно излезе од одајата, слезе по скалите уште повнимателно и низ дворот молкома се приближи до портата.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Кога се качуваа по скалите, им викна на домашните да извадат видело и да го отпретаат огнот.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
„Добро е“, рече богословот. „Ја мениме скалата на социјалната статистика. Двајца селани повеќе.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Биди уверен, пријателе, дека патот ми беше познат: пет чекори до првиот басамак, дваесет и три крцкави ребра на скалите, девет чекори на лево до собата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој достоинствено ги минува трите скали на сандакот и излегува во ноќ. Музика, тихо!
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ја газам оваа магла, оваа есенска што лази по грбот мој и `рбетот на градот и што навева студ и сивило во чекорот и што навева спомени на нешто зелено зелено Ја газам оваа сива улица што се проѕева со своите влажни штрбави вилици што гребат и што се бесат за првите пробудени звуци на утрото и што се јазат по кревките и високи скали на смевот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
И пак претставите се кинеа и беа неми, без звук: камени скали во голем сандак... врата во која шумеше боја на зрела ’рж... стари пејзажи, литографска идили на млад сликар и недовршени портрети на една недозреаност што лута додека не најде неизгазена врвица.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Ох, ајде братко! Ми отпадна рамово!... - го подгони оддолу друг работник, свиткан до самите скали, под товарот на тулите, поредени врз дрвеното самарче.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
По некое време по скалите одекнуваат чекори.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Лулајќи се тој продолжи. Но само што стигна до погорните скали, заофка и пак запре.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Бојана летна по дрвените скали и извика: - Аман, докторе, спасувај!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мајка му излезе од дома. Зема од шупата една малечка скала и се упати кон соседниот двор.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
