симпатичен (прид.)
Но тоа ни најмалку не му пречеше да биде симпатичен и пријатен.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Чичкото што дојде да ни ги поправа славините дома беше необично симпатичен.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Црн, но вкусен и здрав, - рече другиот човек, помлад, симпатичен, со очила, чии жолти тенки рамки светкаа во скудната светлина на колибата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Честите судрувања со потерите, откаде тој излегуваше секогаш победник го направија силен и симпатичен во очите на мариовските селани, додека четата од Организацијата имаше сосема друг став.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тој симпатичен добар човек одеднаш ми стана туѓ, дури непријатен.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
ВЕЛКОВ: Често мразиме цели народи, а посебните припадници на тие народи ни се симпатични.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Кире ја довршуваше мојата карикатура и штоутку требаше да го стави својот потпис, кога се појави една симпатична млада жена. Застана до Кире.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Една симпатична службеничка, откако ми даде кратки објаснувања за берзата, ми врачи разгледница со слика на зградата.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
- Да видиш колку убави сини очи има. Погледни, ама е симпатичен.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Таа е исто така млада и симпатична, но понежна и попитома од сестра си.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Секогаш ми беше симпатичен, иако, всушност, јас не видов ништо друго во него.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Тој на сите луѓе им беше симпатичен и ништо повеќе. (...) До ноември Велветите престанаа да пробуваат во Фектори и престанаа да живеат кај Стенли.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
По напуштањето на Ескимите, симпатичната кукла, нашава беспрекорна убавица, единствената која го повлече веселото срце Дедомразово, беше ти порасна колку една перница.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
„Престани да ми пишуваш песни. Ти си добар, мил, симпатичен, но си целосно незрел и ништо не разбираш.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ми беше симпатичен тој нејзин гнев, иако не ми беше сеедно што таа сметала дека мојата љубов кон неа ќе ѝ олесни завршување на една партиска задача!
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Излегува од дневната со едно мало девојченце, многу симпатично, со кадрава коса и со слатки обравчиња. Тетка ми Оце – се досетувам.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Неодамна, со ќерка ми ја гледавме на ТВ, инаку, симпатичната играна серија за гореспоменатиот старогрчки шампион во боречки вештини.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Ми се причинува ли дека тука писателот е извесен тенденциозен, па затоа го користи Хорацио во намерата недовршеноста на своите творби да не им ја земе за книжевен минус, туку за симпатична предност?
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Сиот дијалог со бруцошката што зборуваме најмногу со своите очи, а која сега завршуваше фармација, го тинкаше нивниот син а уште носеше и второ дете во својата утроба, веќе одамна беше завршен, и тоа на најсреќен можен начин; и сега Миха бараше нови соговорници, по истиот навик и по истата потреба како што секоја изутрина кога одеше на работа од дома си земаше бурек за појадок, една четвртинка во една а друга четвртинка во друга бурекџилница, зашто му беше срам одеднаш да побара половина пита - толку млад, симпатичен и непорочен, иако веќе не само лекар туку и доктор.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Маќеата немаше никаква врска со тоа – таа беше симпатична, насмеана жена, која имаше навика постојано да ја зафрла темната коса со левата рака и да ги допира сите со кои зборуваше.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
