свитка (св.)
Е, мој чорбаџи, нејќеше малце да се свиткаш, сега се скрши сосем, чорбо кисела!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Таа... молчи си ти, и неа јас ќе ја свиткам.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Гледајќи ги луѓето- гаврани со своите уморни очи, навлажени со солзи, од старост или од жал, тој одеше пред полицаецот и свиткан под тежината на животните неволи ги шепотеше молитвите на своите пцости.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ти шо велеше: „Којзнае дали ќе а свиткаме ваа, оти е помината низ сито и решето“. Дејди, Петко, дејди стари прчу.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Нешка ги свитка ортомите на малата маска и ја поведе да ја врзе на јаслите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тој ги поразмрда, се поткрена малку со помошта на Крсте и ја свитка половината нагоре, но не можеше да ја стигне ортомата да си ги одврзе нозете.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
По сакмата и капата го позна татка си свиткан врз големиот камен од портата.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Срцето му се свитка клопче на Трајка кога агата му рече: – Ете, оној конакот на кадијата наш.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Го виде него, тој некој од станарите, адвентистот, свиткан пред прагот, со накривена глава и со танко конче светлост од љубопитното око; ги крстоса рацете.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Мислело, мислело мачето што да прави со своето опавче но не можело ништо да смисли па легнало до печката а опавчето си го свиткало под главата.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Држејќи се со обете раце за половината, човекот полека се свитка и клекна на коленици, се обиде со уште еден напор по тој напор да продре со влажните очи во темницата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не ги послуша ударите под превивката, тие јасни опомени дека е еднорак и дека на Мирона вратот може да му се свитка само со ластерка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Белки оваа никаквица не те свиткала дотаму што да ти одмилел, овде веднаш, животот? Напред.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Допри го црвчето со жарче, ќе се свитка. Тоа го велиш е страв?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тоа беа последните зборови: офицерот го свитка документот надве, колку што е потребно да се смести в џеб.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Волкот ја свитка опашката меѓу колковите и ја спрашти со едни ветерничави, троноги скокови надолу, сиот со некаква леснина на сенка, во онаа магличава сивина меѓу стеблата, одвлекувајќи си ја по себе и својата здробена нога, запната само за едно парче кожа и за некоја бела жила, што му се отфрлаше во трчањето, чиниш некој ненужен, прикачен дел.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но, веднаш потоа ластарестото тело просто се свитка под Змејковата рака, со која тој го присили пак да седне, притискајќи го надолу и држејќи ја в дланка сосема слободно исколчената клучна коска на неговото рамо под литата облека.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Бригадирот Језекил ги имаше претрпнато во себе сите такви болки и сега беше само настојчив: - А можеби свитка некој, што мислиш, ха...
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Потоа почна играта. Ја стави црешата до уста, ја свитка нејзината долга рачка, и – о, чудо! – таа му заприлега на мала стомна.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Готово! Да брзаме! - рече Горјан и го свитка писмото.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
