световен (прид.)
Лежи од војна световна, лежи — и веќе земјосал — силно го тага изела задека тука загинал.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Јакобсон вели: „Почнуваат да се бришат границите меѓу црковното и световното, меѓу книжевноста, меѓу фолклорот, меѓу пишуваниот и говорниот јазик (...)
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Тогаш сосема се одврати од верското образование и почна да копнее по световно.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
На „балканското проклетство” така, од книга до книга, му спротивставува световен рај на толеранција, сличен на зелениот рај на детската љубов опеана од Шарл Бодлер: златно доба на несигурна конзистентност, парада на сити деца и разиграни животни, каде што семејствата се збратимуваат (покрај разликите во јазиците и религиите, етничките кланови и политичките догми), некаде помеѓу песните и извиците, некако субверзивно солидарни, како што се оние предизвикани од митскиот Чанга: „Да живее козата на комшијата!“
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Задникот е оној дел од телото каде што, според Кабала-та, престојува бесмртноста, и чија што дури и световна конотација задржала извесен призвук на светост.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Во суштина, киберпанкерите за хакерите се она што јапите беа за хипиците - политички, трезвени, световни верзии на алтернативната култура.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Всушност тој се надеваше дека преку детската уметност ќе успее да се растерети од „световно” приземнетата софистицираност на своите творби, со цел да обелодени еден универзален визуелен јазик.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
На овие првоборци, режимот им овозможи според некој автоматизам – световен закоп и почесно место.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Почитуван господине претседателе со госпоѓата, драги црковни и световни власти, ценет дипломатски кору, уважени гости од странство, драги пријатели, државјани и членови на НСК, почитувано општинство.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Книги првин црковни се учеа, а подоцна и световни.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Спасот на нашата мисија го гледавме и го гледаме во хармонизацијата на божјиот и на световниот пат.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Мислејќи дека човек треба да се насочи кон верата своја, а не кон позицијата во својот световен живот, и со слепа верба во семоќната правда Божја, јас ве учев да ги веднете главите.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Сега имаше две функции, световното, покрај верското поглаварство врз заедницата.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Ако среќавањето пред тој јунски ден, во јануари на таа година, со пламените стихови на „Очи“ и „Љубов“ говорени од Ацо Шопов на конгресот на македонската младина во скопскиот офицерски дом беше сето во егзалтацијата и патосот на големото славје на слободата и во првата фасцинација со убавината на ослободениот македонски јазик, доживувањето на Рациновите елегични, чемерни стихови на болката и убавината на неговата Балада, се откриваше како трагично идентификација на самиот Рацин, во смртта, во онаа „кара смрт“, со непознатиот војник од една друга војна, - Големата, „световната“ - идентификација што ги исполнуваше и обединуваше луѓето во заедничка тага.
„Елегии за тебе“
од Матеја Матевски
(2009)
Стануваше збор за Изнесување. Преведено на световен јазик, тоа означува сеќавање на покојникот заради негово обожување.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Зборот чинија го водеше кон сознанието дека Османлиите ги користеле керамичките плочки за декорирање не само на сакралните објекти (џамиите, турбињата) туку и световните градби (во многу одаи на царските хареми, во разни фајансови павилјони.
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
Така, со текот на времето кадијата се здобивал со апсолутен авторитет, како носител на правдата и на верската и на световната власт...
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
