светло (ср.)
Извршувајќи го заветот на врховните светла, се јави Ти, блажен бидејќи.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Антица ги затвора прозорците, ги спушта завесите и го намалува светлото до минимум.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Таа вечер во уште непосветената црква гореше светло. Молчејќи се доближивме до вратата и ѕирнавме.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
По трошната влажна калдрма се лизна млечно светло на фарови.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
4. И, ете, наследија коњ. Немаше архангелски крилца ни мек круг светло околу ушите за да биде повеќе од она што е.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тие уште употребуваа борина за светло што сами ќе ја насечеа по боровите кории, тие уште носеа кошули од домашно ленено платно, тие уште јадеа домашен, црн ’ржен леб, иако цело село од поодамна се беше свртело кон готово, купечко бело брашно.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
24. СО АРЕН ДРУГАР И ВО ЗЛО ВРЕМЕ - тоа ти е тоа предимство на бракот: заеднички се поднесува едно исто бреме при преселувањето од светлото во мракот...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
- „Вистина е така, рекол кралот, но кога ќе зајде сонцето, кое е тогаш светлото човеково?“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
„Светлината е во нас, Танаско... Кога го прашал кралот својот мудрец: „Кажи кое е светло човеково?” тој одговорил: „Сонцето“.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- „Вистина е така, рекол кралот, но кога сонцето ќе зајде, кога месечината ќе зајде и кога огнот ќе згасне, кое е тогаш светлото човеково?“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
(Соба. Мрак. Се отвора вратата. Влегува Сара. Пали светло. По неа влегува Стево.)
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
(Соба во куќата на Андреевиќ. Мрак. Се отвора вратата. Влегува Стево. Пали светло. На масата седи Симон, пијан, со шише до себе.)
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
Дење и ноќе, а се разбира повеќе ноќе, на „Пигал“ се врткаат трговците на убавиот женски свет, кои нудат „уживање“ во некои од локалите и баровите кои, по некое непишано правило, се збутани под земја, обвиени во некакво темникаво црвено светло, каде што луѓето прилегаат на силуети.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ноќе, или во првите ноќни часови, сиот „Пигал“ се капе во шаренило од светла и тогаш овде најмногу се згустнува од луѓе, од љубопитни шетачи и гости на Париз.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
ВО ИСТАНБУЛ има многу знаменитости и интересности, па во градот на Босфор, времето лета и денот минува за миг; чиниш штотуку се разденило, а веќе гледаш дека се палат неонските светла.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Страшното рикање на брановите, таа силна бура онаа ноќ кога дојдовте на свет, тој голем страв, неизвесност, се губи мигум во оној час кога вашето светло, леко крило ќе го допре маѓепсниот бескрај на пространството.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
„Ајде, вие двајцата, одете долу и проверете што значат оние светла. Ако е непријателот, испукајте рафал”.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Додека светлото постепено се смалува, позади сцена се слуша глас: - Повикани сте да го проследите овој исечок од животот и за него да даде свое мислење.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Светлото, иако е запалено, ми доаѓа некако придушено, неземско.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Гледаме блескоти, сите светла ги запалила.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
