сал (прил.)
Утробата сал му ја истурил... Потоа Рушит, сиот во позлата бојна, од чија што песна и свирба трепереа уши: опитен човек во војна.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Сал мојата куќа ќе била чествувана, нели?
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Пискотници се слушаат од Галичник до Река, што тешка несреќа ги збра и мажите, и жените, та гласи тажна ека и навева сал коб и зла?
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Сал не скоривај јадови! на стари, добри мајстори!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Това падна, сал се валка и не може да стани. Не ми беше црно орле тук ми беше Хитлер ѕвер.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Сал нив им ги отвора широко зениците топли од сонувања за дни недонесени, меѓу сите предели ги брише границите... Затоа поетите гледаат занесени.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Сал ритамот плиска по брегот на железото.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
16. МИ ГО ОТРУ СРЦЕТО, ПА СЕГА БЛАГО МИ ДАВА - а благото, како благо, сал на стомавот му годи, и во златна паница нека маџун да ми клава не ќе појде по таков пат до срцето што води...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Но сал мечката ли, во сказната, човекот го кори: "Тепај ме, но не кажувај дека ми смрди здивот!"...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
29. МОМА ШТО ПИЗМИ ОРО СЕ МАЖИ ЗА СВИРАЧ - кој би рекол од инает тоа така бива - која може од многуте сал еден, да бира, а да не се колеба сѐ додека е жива...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Сал патот дамна оттука што минал ми буричка во некои тајни места и не престанува да ечи во мене.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Сите го чувствуваат цутот и не мислат на него сал човекот во тремот во нем разговор со дрвото го брои цутењето што повтор му се враќа.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Никаде куќи од завесите на дождот ни прозорци ни стреи сал процеп од сиво небо среде гранките на примракот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Пред моите очи сал непознати лица.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
О, сладост На Новото О, убост На болното И вечното Лудување. клучар Темнеам Заспан Студен Сал мојот Клучар Темничар Буден. не се ни родив Не се ни родив Не бев Ни Бил.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Европа Ах ти прелепа божице што богот наш суров без поштеда и пардон те опаша грубо сега освета слатка ни спремаш судбината ко џамаданче ни ја кроиш и приспивни бајки ни редиш но не во сон сладок ами во очај и летаргија нѐ фрлаш Ах Зевсе ненаситен манијаку сексуален никаквецу од небесна сорта што несреќа на врат ни врза што грев в мозок ни жигоса та ни камшик ни пост велик оттаму не може да го истера Ах милост имај божице сјајна еве на колена клечиме пред портите на домот твој златен петиците ти ги целуваме прошка дај ни за гревот наш древен и прибери нè внатре бар малку тело запустено да одмориме и душа грешна да згрееме подај ни сал трошка од трпезата ти божеска и вечно името твое ќе го славиме и пелтечиме Маргина 35
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Јагулата, сирена на студените мориња што го напушта Балтикот за да им се придружи на нашите мориња, на нашите утоки, на реките низ кои се движи, узводно, в длабини, и пресрет на дивини, од ракав до ракав речен, сѐ поневидлива постојано сѐ подлабоко, сѐ повеќе во срцето на каменот, провлекувајќи се низ бразди од тиње до денот кога светлината ќе блесне од костените и ќе ја запали молњата во барите на мртвите води по удолните длабини на апенинските стрмнини кон Ромања; јагулата, факел, бич, стрела на Амор кон земјата кајшто сал нашите бразди и суводолици на Пиринеите водат до рајот на оплодувањето; зелена душа што бара живот таму каде што е сал апеж од жега и тага искра што вели сѐ почнува кога изгрева стебло исушено и јагленосано; божилак миговен, двоглед внесен меѓу твоите клепки и блескаш неизвалкана меѓу синовите на човекот, потонати во твојата кал: зар можеш ли ти да не ја сметаш за сестра?
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Како да му беше потребна сал уште една буква, па слог, на крајот, збор, за да си ја дополни формулата на алхемиската потрага, со која ќе ја откриеше вербалната еурека која, според неговата замисла, ќе му овозможеше лесно да влегува и да излегува од отоманското време за, најпосле, да ја разгатне големата енигма на идентитетот на своето семејство, на својот народ, на сите други измешани балкански народи кај кои сѐ уште не исчезнуваа јаничарските гени.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Како што во песните од „Две тишини“ за првпат во творештвото на Поетот каменот (о)станува сал камен, така и воведните есеи допуштаат птицата на песната да слета на зборовите уште пред да се „опеснат“, фрлајќи сенка врз сѐ што се премолчало, што истекло од мислата, а не се влеало во зборот.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Се присобра и продолжи: – Сал трошка недостасуваше па да ве загубам засекогаш, чеда мили. – Што се случи, Мајко? – прашавме сите во еден глас.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
