рачка (ж.)
Доста си носи едно сандаче црно со две клучиња и со рачка одозгора и една бовча со пљачки.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Раката на стариот мајстор се спушташе накај појасот, ја бараше рачката од чеканот...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Извикнува од отворот на подот мртовечкото лице на Павле и со удавеничко поматени очи гледа на Арсо. - Фати ја рачката, слушаш ли, Арсо, пцовисавме!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Павле си ја провлекува раката по студената, мртва цевка и, без да губи време, ја бара рачката на својот нож, прилепнат за десниот колк.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо ленливо ја движи рачката. Пак губи власт над мислите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Стоеше во просторната сала, наострен како откочена пушка и сега ја држеше во својата дланка онаа рачка, што требаше само да се притисне, за сите делови од бичкијата да полетаат во своите виорни, а сепак строго одбележани движења.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ја повлече рачката. Полека сѐ се смири. Истрча во собичката; на прагот за малку што не се препна од свитканото, заспано клопче на неговото срнче.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Некои жени плачеа, а Змејко гледаше во лицата на сите луѓе и во она што стоеше на секое од тие лица, сѐ додека не го изнајде онојго, стоеше веднаш до него, до нивното другарче со барјачето и едвај ја потискаше во себе желбата да му рече нешто, барем да го фати за мишката и двајцата да помолчат, сѐ додека не откри како едната негова рака се оддели од рачката на барјачето и заграба во синијата, што ја подаваа пред лицата на луѓето, а внатре беше пченица со разнобоен шеќер.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Жолта рачка како неговите нозе, а неговите бели крилја го прават чадорчето...
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Ја испита и нејзината долга зелена рачка, што прилегаше на рачка до чадор.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Потоа почна играта. Ја стави црешата до уста, ја свитка нејзината долга рачка, и – о, чудо! – таа му заприлега на мала стомна.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Гоце стана. Од појасот извади нов револвер и остра, светла кама, со бела коскена рачка.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Во појасот, со посребрена рачка, на сонцето блескаше неговиот нов револвер.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
- Ехеееја, полека! - му свика овчарот. - Кај си залетал со рачката?
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Го заградивме со чантата, врзувајќи го за рачката.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Станаа какви што ретко можат да се видат во светот: во едната имаше илјадници ситнурии и матракулки: од игли за плетење и крпење до часовници што некогаш имале разноразни задачи: да ѕвонат, да тикараат, да гукаат на ѕидови и да се тресат по мали џепчиња; па потоа конзервички и тенеќиња со шарени обвивки и со натписи што можеш по цел ден да ги читаш и да не ги протолкуваш; шишулиња од разни големини и дебелини, кои можат да се носат воврени во прстите или пак наредени како цевки под мишките; белезички, прстенчиња, ножиња со рокчиња, шарени стомничиња, свирчиња, а потоа: рачки од чадори, поткови, бургивчиња, тркала од колички, панаѓурски штракачиња и што ли не.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
За да не заостане, брзо го измерка дрвото со поглед, ги наплука рацете и одмавна, ја закачи ссекирата во стеблото и кога ја тргна рачката да ја откачи, виде оти е лабава.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
И за кусо време од метлата останува само коренот, само рачката. Целата е испокршена, подгризана. Сѐ е - оди иди низ куќата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ја фатил секирата за рачка и вика: ״назад, не гази ја тревата моја, оти тука пот и пот се леало. И моја пот, и од татка.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сме застанале така во браздата, ко посадени, сме се потпреле на рачките од мотиките, и гледаме во небото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
