распукува (несв.)
Спотнал денот врз каменот дур пладнето распукува од кружна имела.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
И пука, распукува земјата, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Распукува и воздухот, што се вели, и долго време не може да се состави.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
