распара (св.)
И сега, штом ги виде чорапите изгужвени, ѝ побара на Митра ножици и распара еден од чорапите до каде што беше искинат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Знам, се насмеа црниот човек треба да лежи распаран на прашлив друм, гаврани да се огледуваат во стаклата на неговите очила.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Да се распарам? праша. Зошто тоа?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Има сив сомотски жакет, дискретно распаран под левата мишка, сина кошула од грубо платно и стара црна кравата лошо врзана околу долгиот жилав врат.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Распарај се од појас до грло па ќе видиш што е тоа плач.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
За миг на осудениците им ги распараа алиштата со јатаганите, ги соблекоа и ги грабнаа по двајца јаки сејмени и дренкокош – едниот за глава другиот за нозе ги качија и ги бапнаа врз разгорениот оган.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И одеднаш, а за него толку многу во вистинскиот миг; во оној највистинскиот и единствен миг од вишнеењето на ова негово будење, таа пукната сина шир пред неговиот поглед ја распараа неколку црвеникави штркнати, прачки, исто како да се распука нејзиниот свод.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Не можејќи да излезе во првиот здив, онака ужасно надојден и разјарен, викот му го распара грлото и згина без одзив.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Доне го слече палтото и ја распара поставата. Однатре испадна бело тенко платно, на кое беше напишано писмото.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Горјан брзо ја распара стелата од самарчето и го преврте.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Брзо му го распараа самарчето од коњчето.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Со ноже го распараа конецот од самарчето, го ставија внатре писмото, набрзина го сошија, и, како ништо да не било, се вратија назад и седнаа на буката.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Можеш со рака да го досегнеш и да го дупнеш, да го распараш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Која од вас ќе ми го распара лицето, ќе ми ги извади очите ќе ми го раскине грлото и ќе ми ги распара градите, борејќи се за сопствениот живот?
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
На обајцата им беа распарани слабините.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Ќе ти го распарам мевот, вели, и живо куче ќе ти зашијам во него.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Небото е распарано. Од него во голем водопад се спушта магла и сака да покрие сѐ; секоја тајна, и најмала, да остане тоа што е.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Од мишките до појасот распарани и рацете пикнати внатре. Во пресеченото.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Онисифор Мечкојад го распарал животното со долго и сигурно движење.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Реката вдената во ушичката - мост ги штепува бреговите распарани.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
