расне (несв.)
Всушност, тоа јас раснев - загатлив како сказна.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На исто таков начин се нацртани и нозете, само што тие раснат рамно со главата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Правилно тркалестото лице на месечината полека раснеше зад покривите; со своите дамки таа ми личеше на безгрижен човек со избричена глава, каков што гледаше од фирмата на продавницата со лотарија.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Расневме заедно, заедно крадевме вишни и иста судба секогаш имавме ние.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Раснам, кожата ќе ми испука. Но таа се фрла помеѓу мене и пилата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Планините раснат, се напрегаат да ги кренат острите грби, сакаат да видат кој чекори, над длабоката модрина на долот, чиј е страшниот извик нечовечен и нејасен, што станува во оваа стуштена и матносребреста наквечерина.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Не знаеше и не се бореше да за не сонува ли или повторно доживува или сега за прв пат влегува во оној настан што можеби еднаш го дожевеал само како мисла, како колебливост, како туѓ настан, што расне во ассоцијации на сетилата-од линија или звук или мирис, или се заедно, и стои како недогледен пламенен столб збуцан во темнината. Како вжарен нож.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Со нив, од нив и во нив ќе раснат мрак и страв.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ако бегаше. И ако чекаше? И во исто време со сѐ што стануваше околу него, со нејасните настани, разгранети од прашањето - да чекам или? - во него раснеа слики зашто сега мислеше со својот пулс со секој свој нерв.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тие од тоа раснат и кога ќе пораснат, нема да плачат веќе.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Расни ме боже, раце големи дај ми да бидам последно тело црнината што ќе ја догребе од сите тревки и од историјата на една песна многу што ја сонија - Македонија: Тргнав да ја барам телото го изгубив.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
В клун вода птицана ќе му носи на дабон Ќе го пои и ќе расне тој Да го надживее своето небидие!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Ќе свенат ластарите. Ќе се исушат тие раце што ме негувале, што ме раснеле и на овој рид голотијава и ветерот ќе ме дојадат.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Само тишината раснеше до пискотлива продорност од која ушните канали се полнеа со темна мака.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Вчера? Да, вчера, кога ти раснеа акциите на црна берза, ферштензи?
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И си одам уште вечерва, си одам уште веднаш само да побегнам колку што се може побрзо и подалеку... - се истурија како порој зборовите на една незадоволна младост, расната сред кипнатиот живот на големиот град.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И со месецот нешто стануваше ноќе: му раснеше нос.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Му се зарадуваа на сонцето, му се зарадуваа на синото небо, на облаците, на ветерот, се зарадуваа и почнаа да раснат. Ѝ се радуваа на пролетта, на летото, на есента, а кога ќе дојдеше зимата задоволно го сонуваа долгиот зимски сон.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Потоа пак гледа во своите раце, ги шири со дланките свртени угоре, како да одмерува нешто тешко, па додава: - Знае мојот Ванчо дека тие чесно го хранат и раснат!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
На полјанката каде растеа имаа простор да раснат и да ги шират своите гранки.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
