разлади (св.)
Чичкото шофер се насмевна широко, ја симна шоферската капа од главата, се разлади малку по лицето, мавтајќи ја капата лево-десно и пак си ја качи.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Во зимскиот период и во раната пролет му се лутеше дека е немирно, дрдорливо, летно време го молеше да не пресушува, зашто неговата водичка ја бараат и градината, и дрвцата, и добитокот да се разладат.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И нема место каде би можеле луѓето да се разладат во дните кога температурата знае да достигне и над 30 степени.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Мајка му потура вода на вратот, а татко вели, чекај, разлади ја, ќе ме попариш!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Старчето нешто раскажуваше пребројувајќи на прсти, Сандре Самарија со почит ја нишаше главата пред неговата мудрост, третиот, Арсо Арнаутче, со преголеми очи ја следеше девојката, а мене ме обземаше желба да истрчам и да го зграпчам, да му ја забуцам главата во потокот: разлади се малку, стрико Арсо, имаш син на мои години!
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Колоната по патот се зголемуваше со луѓе од другите села и се слушаше сѐ поголем рикот на добитокот и се креваше поголема прашина по патот; колоната често се прекинуваше, застануваа луѓето да се напијат вода на изворите крај патот, да го напојат добитокот и да се одморат, да се разладат од јулската жештина , која потпалувајќи го воздухот, им правеше трептежи пред очите; ставаа на главите лисја од лопушки, гранки, 'ржаница за да ги заштитат главите од сонцето.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Па и за Влатко: ново училиште, нова средина, ќе имаме многу расходи, а набргу ќе се заесени и разлади“, туривајќи таратур коментира мама Злата.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
„Ех, барем малку да заврне, да разлади! Ова циганско лето нема крај“ ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Сласна е само лубеницата, разладена во фрижидер. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Кога наближија кон пумпата Радуле ја зрграпчи рачката на железото а Стојна се напупи веројатно за да се плисне и да си го разлади спотнатото лице.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Ним им е најтешко, никаде ветре да ги разлади а и да ги разбрка облаците од кои со години кркаат.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
Ѕвезда навлезе во маглата и небаре се завиткува во ладникави превези да си го разлади таговниот огон во неа разгорен.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
