прчи (несв.)
На сивото лице, мазно и рамно како порцеланска чинија, победнички се прчеше голем, розов нос.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тазе поповите се познаваа како мариовци уште од порано, та бидејќи поп Илија се наоѓаше во „грчки“ центар — во Битола (што му даваше кураж), колку го сретна Пројчета во тесното уличе пред дуќанот на Мушона Евреинот и Ристета бѕовиќанецот, застана пред него и почна да го навредува и предизвикува: — Оче наш, прчи паш, вати мачка за опаш . . .
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Што се прчиш како војвода кога личиш како главатар на кокошкари, - му рече дедо Ангеле.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Не! Твојот коњ ми ја испаси ливадата! - се прчеше вториот.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
А попот се прчи со туѓи медали.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
„Тој пес и со тоа се прчи, тој пес со красти.“
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Правиме колекција од амблеми...“ се прчеше Љупчо пред новиот другар.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Со слободата е закитена и се прчи онаа тегобна и ропска мисла што за свои претпоставки ги има само силата и авторитетот на заедницата.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Една вечер, Тодора му рече:
„Што се прчиш толку? Не гледаш ли дека имаш работа со мене?“
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Додека Костадинка, Коца, растеше во нејзиниот мев, брчкајќи се во нејзината лошотија, која се дуеше како Тодора со оки да голта воздух, ибн Бајко се прчеше: ете, ѝ го најде лекот. Но, пак се прелажа.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Чаршијава цути, ама од кого цути? Од Турци, што се прчат.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Врти- сучи, трткај се збунето, оптегнувај ја стрелата и над мерката - оклопот се прчи како во тв вести
„Кревалка“
од Ристо Лазаров
(2011)
