прозорец (м.)
64. Александар Обреновиќ (1876-1903), кој на 13-годишна возраст го прими кралството во Србија, а на 17 години изврши државен удар и воведе автократски режим што доведе до акцијата на офицерите-завереници на 28/29.5.1903 год., кога тој и неговата омразена жена Драга Машин беа убиени и исфрлени низ прозорецот.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
(Пред Јордановата куќа. Напред улица, во дното сокаче. Долу вратниче, горе два прозорци.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Од север ветар на прозорецот ми свири!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
(Го наместува Колета на прозорецот).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
НАЦА: На сиромашката чорбаџика. (Почнува да ги, брише стаклата на прозорците.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
НАЦА: (Исто така гледа низ другиот прозорец.) Чорбаџи Томче. Тоа ли е саат на две нозе?
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
КЕВА: (Влегува и гледа низ прозорецот.) Уште не стасал куќата му онемилела. Дома не му се влегува.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Анѓеле, бате! со здравје!... (Пауза. Го затвора прозорецот и завртувајќи се ѝ одат очите во иконата).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
МИТРЕ: Чекај јас ќе потслезам... (Оди до вратата и се враќа оди кон прозорецот).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
АНА: Еве, овие се, се насобрале на пенџеринава и ѕиркаат да го видат вујка. (Жетварките се отстрануваат од прозорецот.)
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Испод прозорците миндер послан со сеџаде (по возможност црвено) и подрен со бели перници.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Во дното мала приземна куќичка, соѕидана од камен и покриена со камени плочи со напред врата и мал прозорец затворен со капак.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Што е право, отпрво не ме бендиса, ама после, кога почна да говори за Илија... (Селман-ага пее под прозорецот на Антица): Антице, мори бела кадано, Идеш ли ќа се посвршиш: Бела ханума ќа бидеш, На меко диван ќа седиш, Жолти флорини ќа нижеш, На твое бело грло ќа редиш?...
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Покажуејќи на прозорецот) пуцав још ... бум .. бум... боже мој ... овако је ... (Во тој момент се издига надвор - во квадратот на прозорецот црвена ракета).
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Тој го милуе, го полни, оди кај прозорецот и застануе на готовс).
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
И еве сега, без карти, застојани до отворениот прозорец, јурат со железницата низ темната ноќ, а прохладниот ветер си игра со нивните немирни коси.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Белич бргу протна глава низ прозорец: далеку уште во темнината некаде, трепкаше мижлива светлина, која жто стануваше сѐ поголема, поблиска. Станица! Спасени се!
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Тоа беше црвеникава куќа, со широки, светли прозорци и сончева тераса стегнат во железна ограда, со полн двор дрвја.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Како и секогаш. од малиот прозорец на сивата куќа го гледаше Ана.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Стојам со залепено чело врз влажното стакло на прозорецот и гледам во темниот двор: браќата ја празнат куќата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
