придуши (св.)
— Хи, хи, хи! — се слушна придушен смев. — Сето тоа што ќе ми го кажеш? — се ослободи таа, бидејќи тој почна, та забуната негова и ја поолесни нејзината положба.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Куклата ѓаволски ги врти очите и одговара со придушен глас: - Може.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Гласот му беше придушен, слоговите со мака се корнеа од грлото: „Ти продолжуваш самиот себе да се исклучуваш од оваа средина. Го знаеш ли тоа:“ „Знам само дека се вклучувам во самиот себе“ , рече Отец Симеон. „Јас не сум акт за канцелариски фијоки.“ „Ќе бидеш избришан.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Татнат ударите врз вратата во мракот - сѐ додека завесата и нив не ги придуши. Штама. Завеса.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
И овој придушен шум долго време ја полни темната дупка.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Имаше нешто полно и глуво, нешто сосема решено и тупо од тоа, како некој полн, глув одзвук, сиот тој мир околу него, и сиот негов мир; тоа му го придушуваше здивот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Некоја јанѕа, што виси над земјата, будејќи ги само своите жители, а придушувајќи сѐ друго со неговиот сопствен здив.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тогаш, придушувајќи го шумот со својата дланка, тој ја откочи пушката, а после, крадешкум подавајќи се од зад стеблото, гледаше по долинката пред себе. Ништо не му го затскриваше погледот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Однадвор почнаа да допираат придушени топовски пукотници.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Штукнал од ум со придушен крик кога го видел најмладиот од дружината - Лозан Перуника сакал да се оддалечи нечујно од своето засолниште.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Секое зајдисонце, Мајката го испраќа со придушен плач, иако го претчувствува неговото раснење: детето-змија мора да си ја проверува силата, да ја совлада сопствената судбина: - во седната година, ќе му го препречи патот распашаниот Мечок.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Сензибилниот слух на поетот сепак регистрира придушен кикот во левиот агол, од каде шепоти брадлестиот: „Гледај го...татино синче...поетот со тенки живци...несреќниот Едипчо...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Дење тука минуваа многу коли со придушен татнеж, погонската станица беше отворена и се рашири како голем инсект, освојувајќи го просторот и местоположбата како некаков кралски скарабеј.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Дождот престана. Беше тоа како... како сред филм за лавина, торнадо, ураган, вулканска ерупција... како нешто најнапред да се расипало на уредите за звук, придушувајќи и конечно исклучувајќи ја сета бучава, сите експлозии и громогласни ечења и грмотевици, а тогаш како некој да го истргнал филмот од проекторот и наместо него да ставил дијапозитив со мирен тропски предел, што не се менуваше ниту трепереше.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Влезе. Вратата се затвори со придушен шум.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Мајка не можеше да се воздржи. Солзите ги придушија нејзините зборовите.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Татко не можеше да се соземе од големото изненадување. Ја придушуваше возбудата.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Поначесто, ноќум Сликарот слушаше придушен плач и детски гласови кои доаѓаа од горните простории: „Ми се присторува“, си велеше, се утешуваше и продолжуваше, сиреч, секоја ноќ, секоја полноќ.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Отидов во тоалет, ја пуштив водата од чешмата за да го придуши звукот и се обидов тивко да повраќам дури од мене не излезе последното конче месо.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Морав да зборувам гласно и да раскажувам приказни од конференцијата за екологисти за да го придушам бунтот во мојот стомак.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
