преѓа (ж.)
По некоја недела беше останала жената му на Силјана сама дома и си седела во двор на ругузина та си везела една кошула со црна преѓа, како за вдовица; си везела и си плакала за касметот што го имала, дека без домаќин останала.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Се обиде да објасни со тихо сознавање дека нишката на една увереност се затегнува како слаба преѓа.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Преѓата крваво распнуваше врели нишки во петте болни прсти, темната дамка врз превивката стануваше поширока.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Болката во месото на неговите пет вретена предеше црвени кончиња. Крвавата преѓа се затегнуваше и прскаше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
19. СИТЕ ДЕВОЈКИ ДОБРИ СЕ, НО ВО ЗЛИ СЕ ЖЕНИ КОТАТ - од памтивек таква преѓа на седенките се преде.
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Над нив летаат лилјаци и оставаат зад себе тенка преѓа на писок.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Во нивните прстенца имаше клопчиња од бела преѓа.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Маглата како парталава вештерка ни ги фрли в лице своите отровни преѓи.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Но, за време на животот ние не знаеме кој е тој конец вистински, оти има многу, оти преѓата е клопче, а ткаенината – клопче со ум распоредено.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
А Филозофот, небаре ги чита мислите мои како книга отворена, ме погледна и продолжи: „Не се само најдебелите конци важни; по нив одат само слепите и горделивите; преѓата ја сочинуваат токму ситните нишки, најтенките и најфините, оти само ситната преѓа е преѓа, а крупната клопче ортоми; тенките нишки, они на границата од видливоста се азното на словата, оти само тие сведочат за невидливото.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И само ако се пофати правиот конец, таа преѓа ќе се расплете и ќе се ослободи заробениот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
- Но можеби во ваквата активност вашата служба е заобиколена. Јас само врзувам искинатата преѓа.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
(Ете, тоа беше нејзиниот успешен изум: преѓата да не се валка по земјениот под).
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Чаршијата се тресеше од тељаљите што ја објавуваа веста, калдрмата стана лизгава од расфрланите аспри ковани во Кратово, вратите на апсаната се отворија и пуштените се нафрлија врз ситнежот да зобаат како пилци, а Бошко си ги најде жената и децата дури во Бојаџиската чаршија, стуткани зад едни црвени преѓи што се цедеа на ченгел од крвавата боја.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Фаќајќи го, мачорот се превртуваше и се свиткуваше по тревникот заедно со глушецот, постојано држејќи го помеѓу муцката и шепите, како да беше неодмотано клопче преѓа.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Се распара плетивото. Од преѓата што мене ми припадна, како мој дел од наследството, си сплетов волшебен килим во три бои.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Утрата се будеа во нова сончева преѓа, а ноќите нудеа лулашка спокој.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
