преран (прид.)
За заметот, ако сакаш, некоа ока сланинка, троа масца, сиренце, некој тагар брашно, гледај нема со шо да и прерана виа мојте глувци.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе се повлечеа во своите соби ако не станеше она што стана двапати пред тоа: по третпат гласно `рзнување се пропна на задни нозе како пред скок и удри во прерано испукнатиот таван. „Тоа чув“ , им рече непобеднички додека тие молчеа онемени од морничавост.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Уште во детството, имаше малку луѓе во селото, што беа останати живи за да го паметуваат тоа, заминал Језекил првопратено на туѓина со некоја тајфа, сонувајќи и тој, како и сите други мажи во селото, со својата детска главичка, дека во тој свет, што пукнал пред него под пролетното небо, ќе изнајде и за себе нешто што ќе му биде доста за да го израдува и за да го прерани, дека ќе успее да сработи со своите вредни рачички за себе и за своите дома.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Да не пркне. Нему секогаш му беше мерено, без разлика на меридијаните, само толку, колку да се прерани и да им донесе на децата дома, кои ги имаше доста, а потоа едвај да дочека до новата градба, сеедно во кој град, сеедно во која земја.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Прерано е да се предавам. Уште ми претстојат тешки часови.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ги симнаа на брзина дисагите, ги преброија жолтите, ги тргаа белите со кантарчето, и Јован ги поведе коњите, нарачувајќи му на Толета и Митра, „ако не се врата, делот мој, троа потроа да и го дадите на старата, да и прерани децата“. И се изгуби во темницата.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Беше прерано што било да му префрлам и бев свесна дека сум избрзала и дека сум несправедлива кон него.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Прерано ја прозре пролетта. Презимуваше во премногу глави, ги гасеше утрата во преполн пепелник. Ги распоруваше моделите, ноќите, годините...
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Имаше во него нешто старо, некаков печат на прерана старост, иако под брчките (особено често го брчкаше челото, што заедно со очилата со ефтини рамки му даваше изглед на млад старец) се гледаше дека тоа е лице на дете.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
- Ти заврши, гледам, со школото – ја смени темата татко ми. – Да не е прерано?!
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
И самиот бев изненаден и возбуден; сакав да ја ставам ногата на третата скала, но од возбуда дека ќе успеам, од прерана радост, ја изгубив рамнотежата и се дочекав на нозе долу, а скалата ме удри по главата и рамото.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Седумте смртни греови
суетата, многубоштвото, блудот
алчноста, слабоста, охолоста, злосторот
прераната смрт и поделбата
на раси и класи
крволочноста, разбаштинетоста
подземјето и теророт, сѐ
во име на народот и правдата
Платоне
поредокот е устроен од човек
за уметност е настроен, за појезис
за вешто строење жални и страшни собитија
митови и митарења
- што дека ечи заносно стремежот
по идеалното дело космичко
Божјо!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Најмачно во душата ми одекна прераната смрт на еден од моите браќа.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Во нив немаше ништо посебно. Беше прерано за да се реагира за државниот удар.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
За жал прерана беше мојата претпоставена дијагноза.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Балонот на комуникација, како и секогаш, прерано го изли својот хелиум, небаре премотувања сцена од филм во која не можеше лесно да се дознае причината за однесувањето на ликовите.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
За сите смртта на најблиските е прерана, па кога и да се случи таа.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
САМА ВО БЕЛО (посветена на момчето што прерано го напушти овој свет) Копнеж за недостижното, но сепак вирее во моето срце...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
