преостанат (прид.)
И - понесен од тој ужасен гнев - еден по друг ги испука кон таму сите пет преостанати фишеци во магационот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Едно време, кога тој се потокмил да ги стори и двата последни чекора, мечката со сета преостаната сила и поднесувајќи ја сета болка на запците во својата коска, се свртела на другата страна , така што притоа коската скоро причкртала.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Притоа ги прибра сите преостанати фишеци, ги имаше петнаесет, и сите нив, секој поодделно, ги бришеше долго со мрсната крпа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ацо, постариот сопатник, кој во селото оставил големо семејство, додека го ставаше преостанатото јадење од појадокот во торбите и кутиите, сепак малку подзастана и, некако повеќе за себе, рече: „Зар мислиш дека ми е арно таму каде што сум?
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Кога се чу за тоа во Потковицата, Началството на Потковицата по заповед на Комитетот од Прилеп, плашејќи се за животите на преостанатите деца Младенови и Спасиини, двете веќе возрасни девојки, Марија и Акинија, ги омажи за свои луѓе од делот на Македонија под грчка окупација, во Солун, далеку од досегот на српските власти, а двете помалите, Софија и Нектена, ги испрати во Крушово, кај вујковците.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Распишаа местен самопридонес, собираат пари од преостанатите и од поранешните жители на Потковицата, со надеж дека можеби ќе им појде одрака да го вратат животот во неа.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И потоа, кога погледнал повторно кон убиените, ги видел преостанатите шестмина како стануваат од бришаниот простор по последните свои истрели и се доближуваат со трчање и со голи јатагани или долги ками кон заседата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
1 Само малку, ден неполн, поточно една ноќ по зачекорувањето на Лозан Перуника во староста што дошла по многу видени погубности, по оние умирања што се случиле во куќата на некој селанец со глува и нема ќерка, преостанатите дваесет и деветмина од дружината по изгревот стасале со двоколките во Лесново.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
На воденичарската заедница во Кукулино ѝ преостанало или да ја наведне главата пред зулумот или со тврдоглавост да зачекори кон нови страдања: најумниот или најисплашениот од преостанатите мажи се откажал од воденичарскиот занает, најтврдоглавиот го потерале сувариите до најблиската река и го распнале на гнил чарк за наводнување на недалечните ниви, цел еден ден да се врти под надгледување на двојна стража, со секој миг пред неговите очи да се сменуваат матното небо и разбранетата земја.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се вртеше во постелата возбуден, нервозен; се поткреваше одвреме-навреме и пушташе рака кон столот, ја пофаќаше празната кутија од цигари, ја отвораше, чинејќи му се дека не ја избарал добро, дека ќе најде некоја преостаната; пипкаше со прстите низ нејзината внатрешност како слепец, како болен човек што посега по некој спасоносен лек; ја гмечеше кутијата со сиот бес туткајќи ја во рацете.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Си налева половина чаша стоплена кока-кола, преостаната од сношти.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Иако земаат само некои безначајности. Како на пример преостанатото мастило од перото со кое Достоевски ги напиша последните зборови.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Длабоко во себе тој можеше да се согласи со новата власт: за што ги растура куќите, имотите, семејствата, па одново ги обединува во нови неприродни врски, заедници, а преостанатите планинци, кои нема од што да ги раздели освен од козите, ги тера да слезат во градовите и прекуноќ да станат нова класа.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Не можеше да се најде ниту козле, според комисиските наоди сите беа одземени, убиени при поранешните упади и претреси, преостанатите беа слеани во големото стадо на Чанга.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Службеникот збунето гледаше во листот. Никако да се снајде со овие преостанати листови од последниот попис на луѓето, што требаше да се приспособат кон пописот на козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Сонцето беше напола потонато и, додека гледаше во него, со секоја секунда тонеше и преостанатиот дел.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Но кој ќе излезе накрај со таа питомост која и ни овозможува да преживееме, речиси во истиот момент си реков себеси дека можеби Ана (дека можеби Маргарита) нема да се симне на Монпарнас-Бјенвени (и не се симна), дека нема да се симне на Вавен, и не се симна, дека можеби ќе се симне на Распај бидејќи тоа е првата од двете преостанати можности, па кога ни тука не се симна и кога сфатив дека останува уште само една станица каде што би можел да ја следам наспроти последните три каде што веќе сѐ би било сеедно, пак ги побарав очите на Маргарита на прозорското стакло, ја повикав од таква тишина и неподвижност што тоа мораше да допре до неа како зов, како бран, ѝ се насмевнав со онаа насмевка која веќе ни Ана не можеше да ја занемари, која Маргарита мораше да ја прифати иако не го гледаше мојот одблесок камшикуван со полусветлото на тунелот што веќе избиваше на Данфер-Рошро.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Презимињата се наведени според абецедниот ред онака како што стојат во Именикот и претставуваат избор од преостанатите деветнаесет милиони имиња. The falls Интересирањето за можностите една филмска енциклопедија да им биде соперник на Каталозите на целиот свет (Whole Earth Catalogues) од раните седумдесети години и уживањето во составувањето списоци поради нив самите, беа идеи што им претходеа на разни проекти обединети во филмот “The falls”.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Поголемиот дел од преостанатите години на својот живот таа ќе го мине пишувајќи написи и книги за своите патувања низ светот.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Минувајќи, црната сила на неговото рамо го смачка преостанатиот коњ и јавачот стотина стапки наспроти одронот, пиштејќи и пиштејќи, со змејски рев, со огнот насекаде, околу, под него, розов, портокалов сончев оган со големи меки перјаници од заслепувачки чад.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
