прелиста (св.)
Таа отпрвин ги разгледуваше сенките на ѕидовите, ги прелистуваше дебелите книги, ја отвораше виолинската футрола.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Прелистува, превртува, рие... Пронајде една фотографија од децата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Прелистува една книга, зема друга, трета. Крева глава.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
ЛУКОВ: (Ги зема, ги прелистува и потоа погледнува на саатот.) Точен ли ти е часовникот?
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
И невообичаено за вакви случаи, тој ја запрелистува книгата полека, со видливо задоволство, и се задржува на една страница каде што е подвлечена со молив една реченица.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Но кога ќе ми беше здодевно да цртам и да ја ггрелистувам сликовницата, ќе седнев на столчето и ќе разговарав со кучето Роско.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Везден ја прелистував книгата на родените сѐ дури не го пронајдов и оној ред во кој се препознаваа и буквите на моето име – синџирче од глуварчиња што го плетат децата пролети.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
На масата кај Драгана прелистував една книга за цивилизацијата на реонот Рајна - Меза од осмиот до четиринаесеттиот век и се запрев на една страница каде што се говори за цивилизацијата низ векови на Уј.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Го прелистаа набрзина и очите ги запреа на некои белешки: „Научната работа е тешка; бара големи маки и напори за да се дојде до вистината...“
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Токму тогаш ја прелистував 23-та страница од цврстовкоричениот неделник.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Бездруго дека далеку повеќе сум слушал од него отколку што тој прочитал мои текстови, иако знаев дека со себе, во внатрешниот џеб на кожената виндјакна, носи книшка од цариграскиот поет Дагларџа и понекогаш ја прелистува и ми преведува стихови што го освоиле.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
„Дојде да ги прелистуваш тефтерите со стари сметки?“
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Само — фрпа, фрпа — ми прават прстите, како да прелистувам тетратка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Одеше прво до своите книги, продолжуваше да прелистува, да бара, да пребарува во книгите, во сеќавањето.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Чанга стана, се доближи до книгите за балканските империи, започна да ги прелистува, да ги гледа сликите. Се чудеше на разните ракописи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Веста стигна и до нашето семејство. – Каков попис сега, пустината, па не заврши ли пописот есеноска? – се прашуваше мајка ми гласно оставајќи го плеталото крај себе, на чардакот, седната до татко ми кој прелистуваше некаква стара книга.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Татковиот гроб сега ми се виде голема, ширум отворена книга што ја прелистуваа прстите на времето...
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Следуваат граничните и царинските формалности. Млад цариник со излитена зеленикавосива униформа го прелистува мојот пасош.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Татковата лабораторија на големите балкански идеи, неговата подвижна егзилска библиотека, ми беше оставена во наследство со сите тајни, со татковиот дух запрен на страниците на неговите книги, што требаше да се прелистаат и толкуваат според оставениот распоред.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Седнат на подот Влатко го прелистуваше весникот, внимателно ги читаше насловите: „Леле, слушај тато, што пишува со големи букви: ЖИТЕЛИТЕ НА ДРАЧЕВО БАРААТ ПРИВРЕМЕНА ЗАБРАНА НА ДРИСЛА!!!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
