прежали (св.)
Раководител на градот го пикнале! Ќе изгниеше во затвор поради аферата во Ракитница ако не прежалев сто лири за рушвет!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Ако го прежали коњот ќе ја омажи ќерката си, ќе ја симне таа тешка мака од вратот, ќе се издиши.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
БОРИС: Мајка ти те има прежалено, мисли дека си изгубен. А јас те сфаќам.
„Диво месо“
од Горан Стефановски
(1979)
- Ја прежалевте мајка ти, нели? - низ солзи ме прекори тетка ми, како да знаеше дека е тоа најболно што можеше да ми го рече.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Некој го измислил а сите го прифатија, не дека снаата Илинка ката утро не ѝ носеше бардаче пресна вода и кивче босилек какво што таа, Трајана, секогаш имаше прикачено за шамијата над увото, туку дека жителите на Потковицата никогаш не стигнаа да ја прежалат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тодор исто не даваше да се чува огледало во куќата, но стрина Спасија, мајка ѝ на Руса, која беше исто убавица, не можеше да го прежали огрубувањето на ќерка си.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Михајло Горачинов веќе го испуштив од умот, го прежалив.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ако го прежали коњот, ќе ја омажи ќерка си, ќе ја симне таа тешка мака од вратот, ќе се издиши.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
— Веќе те прежаливме, ми велат сите одеднаш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Некои дури и ме исплакале, што се вели, ме прежалиле. 3.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тоа треба да е затоа што еве уште не можам да прежалам што не смогнав на времето да га опашам.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Тој мене конечно ме прежале уште успеа да ме дупне кога ја делевме татковата стока.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Никако да го прежалат козлето на Сеген што го изеде волкот, а се плашеа и од други волци.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Помеѓу сите нас, живите, имаше по некое братче или сестриче што ни го одзела смртта и ние никогаш не можевме да го прежалиме.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
А дуќанџиите сѐ повеќе го испитуваа за градителот и за неговиот живот и сѐ повеќе се чудеа и не можеа да прежалат што не го гледале подобро и повнимателно додека минуваше по вишеградските сокаци.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Тоа никогаш нема да можам да го прежалам, ќе се задушам во сопствената продирачка прашина на вина која ќе ја носам како превез околу мојата судбина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“
од Сара Трајковска
(2012)
Што да ти кажам сега: СРЕЌНА ГОДИШНИНА? Зар сме среќни, ти под земја, а јас никако да те прежалам, дење-ноќе плачам.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Со текот на времето научив полесно да ги прежалувам губитоците.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
Тогаш од пепелта на самотијата се зададе Давид, на мнозина им се стори малку подгрбавен и омлитавен, киниса средполе, однапред отпишан и прежален од сите, да му се истопори еден на еден на титанот, мечка страв мене не страв, нешто си мрмореше самиот на себе додека ја токмеше прачката, срдито си велеше доста тука се пееше прачка имам кураж немам, време е да има варено млеко за нашите деца, време е на пазарите да има и цреши без црви и со црешови семки да се запише дека тука нешто вистински постоело.
„Светилничар“
од Ристо Лазаров
(2013)
А стопанот, виде не виде, го прежали наивното кученце на кое сѐ му даде и се заколна дека повеќе нема да прибира скитачки кучиња.
„Знаеш ли да љубиш“
од Ивана Иванова Канго
(2013)
