појава (ж.)
160. Мисирковата поделба на нашиот литературноисториски развиток на три периода не е без основа, особено ако се има предвид целта и времето на периодизацијата: првиот период го претставува времето до појавата на националистичките пропаганди во Македонија и до задушувањето на употребата на старословенскиот како литературен јазик; вториот – времето на националистичките пропаганди (до појавата на книгава, 1903), кога се воведуваат туѓите јазици во Македонија како литературни, период што е како „непреодна стена” помеѓу претходниот и новиот што тој го очекуваше со реформирањето на Македонија и со воведувањето на македонскиот јазик како литературен за сите Македонци, изграден врз основа на резултатите од развитокот на современите народни говори, коешто го смета како трет период што го наречува „преродба”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Меѓу сите појави што го придружуваат движењето најголемо внимание заслужува руското “Владино соопштение” од 11 септември ов. г.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Меѓутоа, важно е што тој сепак зборува за таков процес, додавајќи притоа дека пред појавата на српската пропаганда националната свест на Македонците била разбудена „на половина”.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
— Како саморазвивање на самите поими, како логичко раздвојување на единственото, како повторно воспоставување на неговите спротивни страни, појави, особености, итн. — но не како воспоставување на старото единство, туку како нешто ново и на повисок степен подигнато.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Од тоа не излегува дека човек со својата логика може да го создава движењето на логичките категории на „апсолутниот дух“, туку дека човечкиот разум, како една од појавите на „светскиот разум“ субјективно го открива „објективизираниот“ „апсолутен дух“ во природата или општеството.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Таа е и тоа и нешто спротивно, но не нешто спротивно „однадвор“, не како проста и мртва негова разлика, туку како негова жива спротивна страна, појава, особеност, суштина, итн., којашто и го обусловува.
„Значењето на Хегеловата филозофија“
од Кочо Рацин
(1939)
Расправијата околу „сноп" и со „преоек" ја прекина појавата на спаијата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Чекореше со ѕвездите, со реката, со ноќта - со немирната, појава од среќа ноќ... Чекореше. Занесен. Усмевнат. Среќен...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
ФЕЗЛИЕВ: (Отпрвин е изненаден од појавата на шишето пред него, потоа диво, како некој да ќе му го грабне, го зема и скоро го сокрива во себе.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Можеби неговата појава е неподнослива и страшна.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Така и со појавата на срната, иако таа го разнежи, иако почувствува задоволство дека може да ѝ помогне, сепак изостана онаа вистинска, пенлива детска радост, што би се случило кога би бил и дедо му крај него, кога снегот не би паѓал толку застрашувачки и кога не би постоел тој скриен, тој леден страв што го остави ненадејното волчешко завивање.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Една овца ојагни мртво јагне. И за такви појави Бојан знаеше, па иако тоа не беше случка што треба да се радува, му дојде како најпотребна помош во една тешка положба.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Иако за Бојан таа ненадејна појава значеше извесна разонода, мало пополнување на времето, криковите му донесоа и еден сосем одреден неспокој.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тој веќе го знаеше текот на животот и имаше јасна претстава за сите појави и настани.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Според второто стојалиште, што го застапува и Соломон Маркус, се укажува на функцијата според која „звуците во поезијата и преку неа стапуваат во директна врска со човечките доживувања после симптоматските и симболичките коренсподенции помеѓу фонетските појави и вонјазички појави.“
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Со еден збор, добри мои, чувствата се чувства и сакањето е сосем природна и нормална појава.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Уште со појавата на првата книга раскази, „Пасквелија“, Живко Чинго побуди интересирање во литерарните кругови, особено кај критиката: стануваше јасно дека се јавува еден автентичен раскажувач чија проза произлегува од еден изграден литерарен свет, чие раскажување потекнува од некои најдени системи.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Сигурно се исплашивме од нејзината неочекувана посета, нејзината страшна појава.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Тој процес во руската литература започна многу порано до појавата на големите руски писатели (Гогољ, Пушкин и други).
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Зашто, несоницата, велеше, е последица на тоа што со појавата на чадот се смали поранешната количина на сулфур во воздухот.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
