почит (ж.)
Затоа словенските букви се посвети и подостојни за почит, зошто свет маж ги створил, а грчките, пак, букви многубошци.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Албанците, гологлави, пристапија со почит, со раце скрстени. Тој час најстариот се доближи и вземи удри очи па прошепна со искрен глас: И везден ти да плачеш, имаш зошто.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Со почит, пред телото мртво Кузманово, рака Гегите кренаа веднаш.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Во животот ропски, во страшниот пекол не, никогаш нема никој да не врати; а работа чесна го сакаме веков, имињата славни почит да ги злати.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Нејзе уште од мала ѝ е всадено чувство на стравопочит спрема чорбаџијата, повеќе на страв, отколку на почит, и тоа чувство ѝ преминало некако во навика, така што нејзиниот страв не е силен но затоа е постојан.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Сакав да го проверам знаењето на Баждара и наивно, со почит го прашав: - А Авганистан каде е? - Во Англија или Америка...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Андон со почит ме чистеше од сламки и шумно дишеше.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Домашните, село, селани, го пречекаа како што се пречекуваа божовен човек и сите со почит го поздравија.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се разбира дека и тука се има почит.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Си велеа дека таа ја користи нивната почит кон неа.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
„Немам почит за нив. Не ги трпам.“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Стаклото на чашите оддалечено ѕвонеше. Слушаше: „Салут на добротворите со петлови перца на шапките. Почит на дивните тенори и мамамии.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
– Значи, овој сефер ние ќе треба да се разделиме на три дела, а ефендијата Расим-беј ќе биде четврт – предложи кадијата и со почит покажа на својот сизерен скопскиот беглербег, па продолжи: – Јас лично ќе поведам еден табур со своите луѓе и луѓето од Бајрам-бег, Сефедин и Мамут-ага.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Со почит му се поклони на пашата и му го даде прстенот. Овој со поглед ѝ заблагодари.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но стариот Карче не му обрнуваше многу внимание на тоа што прикажуваа луѓето, бидејќи и оние кои најмногу говорат зад неговиот грб, кога ќе го сретнеа, не знаеја како да му услужат и како да му ја искажат својата почит.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Гавазите поблизу ѝ пристапија. Како и секогаш, тие со почит ѝ се поклонија.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Отец Симеон немаше почит за бесмислици и политичка малолетност.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Тој е јунак, а јунаците се на почит, станува шеф на каушот и наметнува свои закони и ред.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Меѓу првенците стекнува почит и име на човек прибран.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо е стуткан во спротивниот крај од креветот и гледа со онаа чистота што понекогаш ја мачи Ана, но секогаш разбудува во неа почит.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
