поткрене (св.)
Штом поткрена поглед, започнаа пак да се редат тажачки, солзи без почин.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Го поткрена Неда мртовецот, — тешкиот товар во мајчина прегратка лесен . ..
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
МИТРЕ: Е, пара спечалило кучето! Кога го поткренав и видов дека е тешко помислив дека е сребро, а тоа, жено, злато! Ич на злато не ми отиде умов!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Но кога љубопитно поткрена глава, виде дека очите на светлокосиот се широко растворени и управени напред во светлото летно небо.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Во отворениот прозорец на општинскиот писар се мачеше крцкаво липање на виолина. Се поткренав на прсти и ѕирнав.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Трепетливите ковчести прсти му се смирија, лицето му се развлече во сонлива насмевка: мустаќите му се поткренаа малку и ги открија двата заба во модрината на устата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тој ги поразмрда, се поткрена малку со помошта на Крсте и ја свитка половината нагоре, но не можеше да ја стигне ортомата да си ги одврзе нозете.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Истребија жените еден котел царевка, уште еден грав; ги сварија во големите латвици, и кога дојдоа сповојничарките, секоја со по двет-три деца, ја исркаа царевката, го макнаа грашокот со топлите булиња и погачи, го поткренаа сите „новиот човек".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Мартин му ја прегрна раката, се поткрена кон неговото уво и шепна: - Тате, тој е! – рече и пак ги почувствува сите студени морници како му јурнаа по малото топло, тукушто разбудено тело.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Дедо Бошко вчудоневиден ја поткрена главата и заискри со очите, но така да не забележи арамијата.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Брадјосаниот човек ја префати пушката, со другата рака го поткрена појасот на кој му тежеа пиштолите и откако се подисправи, рече: - Чии сте вие?
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Човекот ја стисна долната усна со предните нерамни заби и се поткрена на лакот, нејасно надевајќи се на нешто.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Нека се зберат сите орли над мојава пепел да вијат ќе ги нахранам за сетно а потем сите беспатја на нивните крилја нека расцутат дива подземна рика нека ги храбри: најхрабриот од вас исколвете го жив на топла крв да ја посадите мојата пепел да заврзе нешто што ќе го поткрене небото горе да има кај да се умре илјадна не стигам!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Му ја поткрена наведнатата глава и му се заѕури во големите крвави очи – Кажувај, бре сине на ѓаволот? Сега пак те поткупија?
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Суљо ја исправи прво главата, се поткрена на коленици, долазе до султанот и му ги бакна полите од скапоцената облека. – Милост, честити царе!
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Овој помило му се насмевна и така го стегна под мишката та речиси го поткрена...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Направи уште еден чекор, се поткрена на прсти, прошета со погледот и по масите. Не беше ни таму.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Старицата сѐ уште не го стега синото конче, да ги поткрене очилата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Полека се поткренува, ги оттргнува од себеси штиците и ситните парчиња што го потиснале.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Мешаница од гласови што се настигнуваа и судираа, го полнеа воздухот со поткреснување, извици и виење.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
