поткова (св.)
Тие, Алиловите потомци, раскажуваа дека додека едни од нивните одамнешни соплеменици работеле како аргати по чифлизите, други ковале српови, дупчеле решета, потковале коњи, трети, жените и децата, вражале и краделе по селата, тој, ли, некогаш убав и силен ковач, тогаш веќе остарен и ослепен, останувал во чергата, а со него, за да го чува, Шава, прекрасна и немирна девојка.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Едни си помислија дека некоја нужда го спотерала да дојава до Потковицата, да си го поткова коњот или да купи нешто од дуќаните, други дека е некој бестрашен ајдутин или Турчин зулумџија.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
— Немој, Оливеро, ѝ велам, зар комарци ќе потковаш во Сибир?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- „Да, сега за Велигден ќе го потковам - дофрла Миќо - и ќе го носам на село на пасење”.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Мора малку и со теорија да ги потковаме.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
