порева (несв.)
БОГДАН: (го носи под мишка Пијаниот. Овој је раскрвавен на челото и се порева).
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Влажен клик на усните и остро провирање на плодот од едно постоење ново Гранките се пореваат скршени во своите сенки округли раце од месечина и рамена од облаци.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
МЛАДИЧОТ: (Блед е. Се чини секој момент ќе се струполи на земја. Поревајќи се, се довлечкува до една од фотелјата и седнува во неа.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Кога ќе се повтори грчот, станува и сака да излезе. Се порева.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Тој уште се порева, ја трие главата и се обидува да ја истера тежината што го корне целиот.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Кон неа небото лази како поразна стоногалка и воздухот почнува во лисјето да се порева.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Но растот нејзин беше побрз од мојот и поголем куќата што ми ја подјадува со своите долги длабоки корења што се шират во сонот што ми роваат та пукаа во ноќите без сон и ѕидови и порти се пореваа темелите и покривот ни татни од нејзините корни од нејзините гранки.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Облаци и магли се пореваат, се точкаат, небаре свински црева.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
На сите им студи, вели, некои собрани во купче се пикаат еден во друг и се тресат, се пореваат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Од куќите излегуваат здрави и болни, се извираат од под чардаците, се пореваат меѓу јалиците, како да излегуваат од земја, од никаде.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се поревам меѓу бараките, куц, куц, ја изминувам фурната и амбулантата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Од сите бараки излегуваат жените и се вртат на снегот, се пореваат како налудничави сеништа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се влечкаме, се пореваме, замаени од чистиот воздух што ни се стега во дробовите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И така, спикан зад тоа пусто тезге од расчаталени штици, меѓу грнците што се пореваа и превртените тави што стануваа капаци на цреповите за џвеќиња, Петре го доживеа тој земјотрес на јаничарскиот бес и сила, и самиот како некое цвеќе што венее брзо на студот.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Најпосле, откако Петре ќе решеше да влезе во друг дуќан, дуќанџиите, како што му палеа темјан при влегувањето, така при излегувањето го попрскуваа со ѓулсуи, и тој излегуваше на дрвени нозе, поревајќи се и не знаејќи сега на која врата да излезе.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
„За да ти ја разгорат болката ќе ти го разорат телото!“, поревајќи се Старчето ја окара угорнината.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
