понесе (св.)
Стани си утре порано дојди си вечер подоцна, наутро радост понеси навечер тага донеси - ај, пусти да е, пуст да би останал живот кучешки!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Ми дотече силен Вардар Ја понесе невестата...
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Стихијата пак ме повлече. Животниот виор ме заврте и ме понесе низ сувиот град.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Откако ручаа, Трајанка, единственото девојче што веќе неколку години другаруваше со нив и во ништо не беше подолу од ниедно од децата, го изваде од торбата шишето што утрината случајно го понесе.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Во сина далечина нешто да те понесе, нешто заборавено она да ти донесе.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
А и зашто? Самата полиција ќе речеше дека бесправно сум се понел спрема една девојка што е регистрирана и која има право да го вади својот леб токму така како што го вади. И мојот леб, месје.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сѐ што имаше се исфрли надвор и сејмените прибираа што можеа да понесат, а што не можеа, кршеа, туркаа, сечеа со јатаганите, и расфрлуваа по двориштата.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Ќе те понесам длабоко, век да векуваш.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Сладострасен ветер го допре со крилата неговото срце и го понесе плахо, необуздано...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И неколку ситно брзи удари понесуваат звучни трпки, слични на меланхолично цимолкање по должината на цевката.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Арсо е звучење... Можеби џелатот чекори кон каушот и ќе понесе Арсо само едно скржаво срце на аскет.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Во салата се понесе едно потиснато шушкање што требаше да значи: зачуденост, сожалување, а можеби и револтираност.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Го подигнаа внимателно и го понесоа натаму, под тоа високо сино небо.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но во себе, некаде од своето дно, во онаа белина на својата будност, тој понесе од тука и еден скришем зачекан, оптегнат лак, исто како онаа исукана бичкија, висока и спремна секој миг да се вкопа во трупецот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А на Змејко сега му беше мака што не си понесе барем малку храна, што му беше потребна за една вакво лидање.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Настапи момент кога Томчо требаше да донесе важно решение: да го понесе ли зајачето со себе или да го пушти на слобода?
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
А потоа, како да му се симнал тежок товар од грбот, како да го понесе нешто убаво, секојдневно, извика: - Јас сум обично дете!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Исцеди од своето уморно тело уште трошка сила, замавна со крилцата и се понесе кон светлинката.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Сега жалеше што со себе не понесе и некоја книга, некој учебник, со нив полесно ќе му поминуваше времето, книгата можеше да му биде другар во долгите часови на осаменост.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Во еден миг го облеа топлина после што како да се исплаши дека можеби грешат, но таа мисла не успеа да го потфати и понесе.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
