пола (ж.)
Прибирајќи ги есено време коњите, Вите видел убави орници со богата паша, па една есен си направил нешто меќанец — колипка — во полите на овие високи планини, презимувал, а пролетта си ги дотерал и овците и говетцата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Затоа Доста сега засука поли и ракави и почна да се спрема да испрати и дочека, да дочека и испрати два табура сватови.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ама, нели во наше Мариово жените се к'т, едвај чекаа мариовците да се жугне некаде оти има женска пола за давање — како сака нека биде! Макар ќора, крива, саката ... Па дури и немата Петкана Арапова се омажи за Трајка Рошајка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога се приближи, се најде пред голема тешка порта со вратниче на едната пола широко колку човек да се протне низ него.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Вратата се разгрна полека, но наместо да се појави остар јатаган, се појави една сејменска глава; се опули во собраниот куп и се насмеа. – Се собрале како пилиња под квачка – проговори и ја отвори едната пола на вратата. Му се поклони длабоко на тој што беше зад него. Му направи темане: – Бујрум, кади баба. Тука се како лисичиња.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Суљо ја исправи прво главата, се поткрена на коленици, долазе до султанот и му ги бакна полите од скапоцената облека. – Милост, честити царе!
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Никола ги прибира полите од дебелата волнена наметка, се спушта крај искршеното и издупчено широко канабе претрупано со разни книги. Гласно пребира по книгите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На патот што се виткаше по стрмната пола на планината постојавме неколку мига.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Шишман, малку вознемирен, ја имаше кренато десната пола од шајканото палто и нешто меркаше под неа.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Мандалото се поткрена и ја пушти десната пола од вратата, та оваа се отвори.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
12. ТЕ ФАТИ ЛИ ЛОШ ЧОВЕК ЗА ПОЛА - ти сечи ја, остај му ја в рака, макар потоа да останеш и гола бар не ќе си за таква врата квака...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Кога виде дека не стрелаа на неа, се поткрена, ја отсурми и ја отвори едната пола та излезе на уличето.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
На челниот дел од куќата, под стреата: срце, прстен, токосани раце, ангелче, венче, и во нив: почетните букви од името и презимето на домаќинот и годината на градењето; балкони: украсени со елементи од железо или ламарина во форма на триаголник, четириаголник, ромб, ромбоид, круг, трапез или со гипсени елементи во вид на амфори, во вид на подлактени раце или сосем едноставни со парапети кои завршуваат со коритца за цвеќиња; чардаци: долги колку што е долга и куќата, со пармаци, со плотици од костен, од даб, од јасика; на чардаците испуштени башлаци над кои висат мали куличиња низ кои може незабележено да се ѕирне во дворот, на патот, или во време на војни и арамилак, да се протне цевка од пушка и да се направи пусија; покриви: со рамни или со стрмни стреи, со испуштени чакми и кучиња, со поткренати маи како крилја од птица, со издолжени предни страни како козирка од капи, или прекинати со предниот ѕид што се крева нагоре за да го затскрие покривот; вратите: со една, со две поли, обични или со нутифедер, со украсни бордури на секоја пола, со надвратни прозорчиња застаклени или опшиени со мрежа за заштита од секакво гадурии; на вратите жапка или шуличе што се отвора со стап кој постојано е врзан на вратата, ѕвонец што ќе чукне потивко или посилно, резе со катинар или брава донесена којзнае од каде; прозорците: широки, европски, или пак тесни со по неколку крила доближени едно до друго за што подобро да ги осветлат просториите; оние што се на долниот кат и низ кои може да се ѕирне, заштитени се со железни прачки извиткани во разни форми; кај што нема железни пречки - дрвени капаци испукани од сонце и дожд, но кои ноќно време убаво ја затвораат куќата како дланки склопени на очи или како мравкини дупки.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Го гледам ме вика со прстот. Потрчувам и, трчајќи ми иди да му бацам рака, да го бацам в чело, на полите од шинелата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Четворицата на грбовите преку половините носат стапови, ги прикрепуваат со рацете префрлени преку нив и свиткани во лактите; и додека подлактиците и дланките им се маваат небаре скршени, полите на ресачките им ги развева ветерот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Така Видан Јанчески, по мајчина пола тукашен, стана жител на Потковицата, речиси кога имаше полни дваесет и пет години. И фати брзо да пушта корени.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
„На болничкиот кревет, в гипс, не ќе му текне да поткрева момински поли.“
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
На левата страна под подотворената пола на палтото му се гледаше синџирчето од часовникот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
„Ме исплаши“, рече прибирајќи си ги нозете една кон друга и загрнувајќи ги со полите од бањарката, подисправајќи се на тоалетното столче од што задникот пред моите очи како да ѝ заигра, предизвикувачки, како да ѝ се смали и да ѝ стана поподатлив за моите веќе полакомени дланки.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Потоа се протна низ подотворената пола на портата, ја испешачи патеката до влезниот и се најде на терасата пред двокрилната дрвена врата на која беше одвај распознатлива некогашната сина боја на која некрологот поставен и тука делуваше како новина на куќата.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
