познава (несв.)
А сега човеци от грешно живеење не познават ни Бога ни закон Божиј, ами ходат и живеат како безумни добици.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
– „Шоана, али навистина е ова, али на соне; види сега и децана да ме познават и на име да ме викаат, чудна оваа работа ќе биде; ај да видиме Господ што ќе каже“, си велел сам во себе и влегол у човекот дома.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Вие еве сте знаеле и по бугарски и сте го знаеле дури и името мое, рекол Силјан; ви се молам, стриколе, од кај ме познавате мене што ми рековте на име?
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
– „Море, од кај те познаваа, бре Силјане, што те честија,“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Јас за него не знаев ништо, затоа реков оти малку го познавам.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
За Мисирков, којшто ги имаше предвид конкретните услови во својата татковина и можеше да го согледа развитокот на својот народ во блиска перспектива, таквиот став беше наполно неприфатлив и историски анахрон, особено кога и лично добро ги познаваше националистичките методи и средства во воспитувањето и во српските, и во грчките и во бугарските училишта.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Добро ги познава тој сите тие чорбаџиски кожодери како гнили печурки по гората!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
ЈОРДАН: Слушај, ќерко. Ете, стрико ти Кољо те сака, да му бидеш снаа за внук му Јован. Го познаваш?
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Види, сѐ прсти по нив се познаваат.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Уф! се познава дека му изгоре папокот за мене.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Сите тогај излегоа, никој глава не познава, никој глава не кажуе.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Луѓето, што ги познавав, ги преобразував во своите мисли, предметите ги оживував.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Веднаш до неа лежеше накривениот школски глобус со своите меридијани што ги познавав и бев семожен над нив.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ѕвездата му се гаснеше. Ми личеше на скршена порцеланска фигура на оној Пенчо, што го познавав, му завидував и се одушевував од него, пукна пред мене и ја откри својата празнотија.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Токо, вој побратим, Илко не ме ни знае, ни ме познава.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Откако ќе се проветри и осуши зрното секоја си го познава своето и пак назад го враќа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Греота е од господ, вчера дојде и денеска, ајде, „неделата“ да та а дајме; ошче ни куќата салам не а познаваш.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Со него тие и другпат се наоѓале, и дедо Геро ги познаваше сите по име.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Па и да ми кажете, - рече, - никого не познавам.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Сега за првпат откако се познаваше со неа и го изговори името, и таа, не очекувајќи го тоа, не го задржа солзите.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
