подалеку (прил.)
МАНОИЛ: Борбата започнува денеска? (Се слушаат неколку истрели и во близина и од подалеку...
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Поминувајќи покрај него, Мече го погледна ѓаволесто и замавна како да ќе го удри со лакт во слабини, а кога тој уплашено се изви на страна, Мече се исмеа слатко и потрча по Белича, кој што беше изминал подалеку по патот за бригадниот логор.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Бато стоеше претпазливо подалеку од мене; сепак стигнуваше да ме удира.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Се завртува ли со тилот кон гостите и се наведува ли да ги наполни чашките од ѓумот, кошулата ѝ се крева и над аловите чорапи и се прогледуваат белите жили под колена. А Бојана отиде уште подалеку: нарочно го разлабави гушалчето и под гушниче ѝ се прогледаа краиштата на градникот, па се прави да не сеќава.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ги пасеа воловите некаде тука поблиску или, ако одеа подалеку, тогаш одеа по оние места каде што се врткаше дедо Геро војводата со своите комити.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Зад онаа голема планина, еј - уште подалеку, живеат гуштери големи како црквава. Очите им се од срчи.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се стемнува - тоа го знам зашто низ неколкуте симетрично распоредени прозорци помеѓу драпериите навлегуваат монструозни лилјаци и летаат секогаш подалеку од оние осумнаесет сребрени шандани со запалени свеќи од бел восок.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од подалеку тие поарно ќе ве гледаат.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Да легнеш подалеку од сите сенки и да ги гледаш и да ги плачеш тие мајки на сите стоења и на сите вишнеења без птици, стебла. Да легнеш и да молчиш е ова попладне крај брег симнато в песок со една во вода со друга нога застанато.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
– Имаме господ, деца, имаме – ги тешеше поп Димитрија кога почнаа да им ги симињаат прангите. – Ќе не тераат некаде подалеку, штом ни ги ослободуваат нозете. – И правилно предвиде старецот.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Но колку подалеку ме носеше возот од Белград, толку посилно чувствував дека срцето ми остана таму, во куќата...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Славчо се наведна да го фати. Зракот се лизна и отскокна подалеку од него.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
После, како бруцош, пронајде и осми рид за еден Фројд. „Иване, вечерва гостува еден полициски челист“, му говореа. „Ќе дојдеш ли со нас?“ Ги држеше подалеку од себе.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Истиот ден, околу два часот по полноќ, не можејќи од возбуда да склопи очи и да заспие, Панде го разбуди анџијата, кој ’ркаше како некој стар, со години неподмачкан чекрк, истркалан малу подалеку од него на сеното, под скалата, до вратата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И пакост за оние што не го држат носот подалеку од мојот праг.“ Од зад една подотвореност се протна човекот што две ноќи пред тоа му тропаше на врата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И си одам уште вечерва, си одам уште веднаш само да побегнам колку што се може побрзо и подалеку... - се истурија како порој зборовите на една незадоволна младост, расната сред кипнатиот живот на големиот град.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Она 'ржење, што можеше да биде само волчешко, се повтори малку од подалеку.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
О, колкава радост имаше во сето тоа небо, во тоа сино, богато небо, што почнуваше веднаш од неговото лице и траеше постојано, без ниеднаш да се сврши, многу подалеку од допирот на неговиот поглед.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но, тој секогаш успеваше да ја однесе малку погоре со себе си и неа, малку подалеку напред меѓу буките, и тоа се продолжуваше толку долго, што тој веќе и не се сеќаваше ни како почна, што тој не можеше да предвиди ни дека еднаш ќе заврши некаде.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тој молчеше загледан во желките и жабите што лазеа бегајќи подалеку од казанот.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
