пита (ж.)
Да го растрива Никола, да бдее над него, со Садие да ја реди бавчата, да ја учи како се меси пита, како се прави чомлек...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Влезе Садие. Во рацете држи топла пита, тукушто извадена од фурна, чрчори.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ги присобра уште ситните деланки кашкавал, што беа останати во крпата, во која еднаш имаше цела полутина од питата, а после го донесе тука и шеќерот, што беше преостанат во една метална кутија и реши дека сета таа храна може да му стаса сила-сила за уште два полугладни дена.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- А да направи мама пита од киселец, ќе видиш што е. Ќе бараш уште, - рече Бојан.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Пчелите одамна излегоа на пролетна работа и почнаа да прават нови пити — садови за нивната зимница.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
- Де, бре, Сандо, уште невлезена критикуваш, - ја прекори дедо Борис кој влезе по неа, носејќи тепсија со пита, што баба ја месела и дошла да ни ја донесе додека е уште топла...
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- Ајде, измијте ги рацете, - ни се обрати на двајцата, - ќе ви пресечам од питава. Со зелје е.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
3. Со татко ми две работи можат да се случат: или бргу ќе оздрави или ќе ја презими зимата в постела: сѐ што приготвува најубаво јадење мајка ми, нему му носи: пилешко месо, недоварени јајца, сутлијаш, пита, мед.
„Прва љубов“
од Јован Стрезовски
(1992)
Мајка ми од малкуто брашно што го имаше месеше некакво тесто, она вообичаеното, но секогаш со умешност, за да го залаже гладот, со различните форми на јуфките, на питите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Ќе издржиме до купоните и платата од идниот месец... – На децата им здодеа од питите, јуфките... од брашното со вода... децата, пуста јас, со месеци не вкусиле млеко – продолжи мајка ми загрижено.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Печам пити и со него постапувам како да е жив, а тогаш боли.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Но другите денови таа беше тука и тој беше тука за неа, се држеа за раце и шетаа околу квартот, или се возеа, додека на Мама косата ѝ се вееше како на девојче, и таа ги исклучуваше сите механички направи во кујната и му печеше неверојатни колачи и пити и медени слатки, длабоко загледувајќи му се в лице, со вистинска насмевка.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Слушај!!! Дали се тоа чекори? Мирис? Зарем тоа не е пита од јагоди?
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Кога ме виде конечно вратен и сталожен, стана на нозе и започна да ја меси за сите нас најдобрата, највкусната на Балканот пита „тикуш“ со пилешко.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Местото што му се отстапува во романот на иронијата, како и на смирениот крај (читајте го рецептот за питата „тикуш” која мајката му ја приготвува на истоштениот повратник), можеби, на прв поглед не се упатни за такви цитати.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Ја месеше питата занесно и со љубов како да создаваше скулпторско уметничко дело.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Мајка ѝ навистина правеше најубави пити.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Секој ден ни правеше пита. Таа се викаше Љубица, а имаше и едно девојче кое не знам како се викаше.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Додека беа на прошетка мама Злата го подготви ручекот: имаше од питата, сарма од зелка, печено пиле и баклава - тоа беше вистински празничен ручек. ***
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Мајка ја подготвуваше празничната пита тикуш, иако не беше празник.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
