песочен (прид.)
Навиката да носам секогаш нови долги панталони се закорени во мене како песочно зрно во школка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Нема таков бедуин што крстари низ широките песочни пространства а да не знае за Едип карванџијата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Мирен е во бескрајот песочниот океан, но понекогаш бура ги крева правливите бранови и во нив Едип еден ден исчезна.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Кога јавачот и неговиот коњ ќе се оддалечеа до самиот крај на големата песочна плажа, до оние карпи што од источната страна го ограничуваат малиот залив, детето го свртуваше својот белчо и на ист начин галопираше кон главната плажа.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
пречувствителното п или по суровите пресметки носталгијата дури и подвоена преминува преку правата * песочната птица прелетува по писокот пиу пиу...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Под нозете го чувствував дното што не беше песочно како она на морињата, туку меко и лигаво.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Тие парчиња хартија, испокасани од влагата и сонцето се налегнати врз неговите испружени колена и кога ќе го мекне перцето во местилникот тој го гледа, зад разголениот бел песочен брег нејзиното златесто тело во жеден спој со разбудените стопрсти на водата.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Речиси сред, небаре спружена дланка, се белееше песочен нанес.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Лебдееше во некој песочен крајолик, нималку на лик на каменестиот брег на островот.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Ќе застане пред налетот на песочните нанеси што го прекриваат Кити Хок. 19
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Можеби Водомар легнат во песочна длапка секакви соништа ткае од езерска капка.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Курт Лифман од универзитетот во Мелбурн неодамна успеал да развие “електронски куп песок” во својот компјутер чија единствена намена е да ги имитира реалните песочни дини што биле изучувани од Шмит и Новосад.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Сказната е од една пустина Со илјада песочни дини.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Ако песочната купа е рамна - тоа е состојба на подкритичност - зрнцата што паѓаат брзо наоѓаат некоја стабилна положба а доколку воопшто создадат некоја лавина таа ќе биде мала.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Доколку зрнца песок се испуштаат врз врвот од една песочна купа системот може да пројави три различни типа на поведение: подкритично, критично и надкритично.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Некој љубопитен фанатик во Министерството ( некоја жена, можеби: некоја како малата жена со песочна коса или како темнокосата девојка од Одделот за проза, може да почне да се прашува зошто пишувал за време на паузата за ручек, зошто употребил старомодно перце, што пишувал - а потоа да достави информација во соодветната установа ).
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Винстон Смит, со брадата спуштена на градите за да се заштити од остриот ветер, се протна брзо низ стаклената врата на Станбената зграда Победа, но сепак недоволно брзо за да спречи еден вител од песочен прав да влезе заедно со него.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ситната жена со песочна коса се беше наведнала напред преку задниот дел од столот пред неа. Таа ги подаваше рацете кон екранот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
А таму имало океан... - ... огромен океан, Индискиот... - ... и прекрасни песочни плажи... – дополнив.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
