перо (ср.)
Али враг да земит, моми, ум, перо ми клето, че то искат да приказват с вас за таги, маки.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Не ште пишеше перо ми с крваво мастило, немаше да ви опишам наше тешко време!
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Србите се националисти со арно сознаени народни идеали и интереси, кои што со труд, наука, перо и дипломатија сите како еден човек одат по еден општ за сите пат и затоа постигнуваат победи над Бугарите на секој чекор.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ги налегнува и ги грее со меките перја.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Се завиткуваат во перја на мртви птици, во мртви латици од гладиоли.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Кадијата се врати на своето место, зеде книга и орлово перо и почна да пишува: До пресветлиот господар калиф, падишах султан Сулејман, законодавец – Истанбул.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Месечината, натечена од една страна, се испилува од перјата на еден облак и поаѓа во агитација за топли човечки односи.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Кај Батанџиовци една вечер станаа пискотници во племната.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Не случајно: Никола Кирков е едно од нашите најопитни новинарски пера, цели четири децении буден и дежурен толкувач на најдинамичниот период низ кој минува македонската историја.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Кликнува во тебе, се отвораат твоите слабости гради и од нив кон небото излетува чудесна птица, со златни перје.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Го враќа перото во шишето со мастило, повторно го опфаќа цртежот со поглед, потоа, држејќи ги рацете на грбот, шета низ одајата.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тоа биле студени години во кои сиромаштијата под планинската црногорица му плаќала на султанот данок со крв, кога делии со зелени чалми ги собирале машките деца и ги носеле во булук кон Стамбол и кон Едрене, таму да ги потурчат, да ги научат да бодат со копја и да сечат со синџири, и самите подоцна, како брадести јаничари искитени со шарени перја и натоварени со топузи и криви сабји, да собираат нов данок во крв и да се борат против ајдутите во чии чети бил и Парамон Мечкојад.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Иако земаат само некои безначајности. Како на пример преостанатото мастило од перото со кое Достоевски ги напиша последните зборови.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Романот на ова дете – наратот е толку убедлив што се чини дека е излезен од перото на едно козарче кое станало писател... навистина возбудливо и славеничко...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Марина вели дека тој се родил со перото во раце, но повеќе никакви подробности за неговата научна дејност не соопштува.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Долж брегот во низа што не се прекинуваше, раката со дрвеното перо, трескавично наднесена и оросена од пот чкрташе, исцртуваше, се извиваше околу и нагоре, попреку, навнатре и однадвор, правеше јазли, шепотеше.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Да фаќам врски по шалтери. Да го слушам Перо како ждрига по улици.
„Буре барут“
од Дејан Дуковски
(1994)
На другиот крај од големата маса во одвратната чајџилница Филонус, тивко ги разменуваа што религиозните што садистичките што метафизичките што мајчински искуства, следниве три личности: младата госпожа Ана, инаку позната како сопруга на човекот што катедрата за логика ја замени со кафанска маса на која стојат мистериозните кибритчиња и лактовите на народнот мудрец Неџо; госпожицата Буде вообичаено - спрема правилата на тајната организација „Црна Ружа“, така суптилно провалени од инаку најглупавиот балкански весник „Вечер“ - облечена во нејзе милите папски бои: љиљакова, портокалова и бела („синестезии, нелогичности!“, се слушаше врескање од соседниот крај на масата) и со специјална ловачка капа на главата на чиј што врв (на капата), провокативно искривено, трепереше зелено масонско перо, ко ветроказ; додека човекот што токму зборува - и чиј што истоштен, од премногу експерименти со нејадење и неспиење, глас, го привлече вниманието на г. Абов - се одзиваше на името „Никола, врти кола!”, или скратено Никола Вртикола.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Неговите очила, нежните, немирни движења и фактот дека носеше старинско сако од црн сомот, му даваа некаков неодреден изглед на интелектуалност, како да е човек од перо, или можеби музичар.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тој го направи - и ќе го направеше сеедно, дури и никогаш да не го беше ставил перото врз хартијата - основниот престап што ги содржеше сите други во себе.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
