педа (ж.)
Реков бре, брате, ќе се подрасправи додека каснеме и дојде за излегување, а тоа и не мисли да престане. Си нареди цела педа.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Долго копавме. Неколку квадратни метра во длабочина од педа веќе беа изровени.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Малку како зачудена застана кога ме виде дека лежам. - А ти, суртуку? Една педа и веќе апаш!
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На сповојницата се изредија сите можни и неможни благослови и на сите Митра викаше „амин“, иако во себе си повторуваше на благословот „да не е жив новиот човек“ — „до дните — од дните на пците“,на благословот „к'смет господ да му даде“ — „краста и орлови нокти да се чеше“; „голем да порасне“ — „една педа од земјата“; „мома убава да стане“; „плашило на векот да биде“; „за изгора во село да биде“ — „папакот да ѝ гори, и нејзе и на таа шо а роди“; „ергените по неа да лудуат“, Миша додаваше: „да даде господ она да полуди, та и татко, и мајка од неа да бегаат“; „да му се живи родители“ — „довечера, дај боже“ и така натака.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Како да биде, по дветри педи на ден да ткам — ќе го искам до денот“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Луѓето наследиле од дедовците навики и знаење; напролет го садат компирот на онаа педа земја што ја имаат, се веднат со копачките во лозјата зад ридот, го следат со очи снежното окопнување во дабовиот честак; налето се виткаат над компирот да го прикријат со тврдите грутки, ги колнат ненаситните кртови, чекаат дожд; наесен го слават гроздоберот и вардат - што помалку леб ќе се изеде, сѐ повеќе зрна ќе се засеат ораниците.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Уште во истиот ден тие го осигурија овој мост и за подобра сигурност да не премине непријателот преку река, од каде што му се даваше можност да се развие во борба по широките лаки и да победи, фатија та ги насекоа сите диреци на мостот на педа- две во водата, оставајќи ги одвај да се држат.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Пие неуморно земјата, жедна седум педи под својата кора, во воздухот се нишаат мали сребрени кандила.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Свесни за својот долг кон Татковината, тие беа тврдо решени да изгинат сите, до еден, но да не отстапат ни педа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Цевката, дебела цела педа, се испружила токму на средината. - Нема да нѐ запреш, ти гадотијо!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Покорно, дури со молба (во очите трепери солза) стапнува на столче, ниско само три педи, колку да се затегне јамката и колку да допрат одвај врвовите на прстите до подиумот...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Само на две педи од неговите очи се рони земјата, дебелата преграда зад која го чека триумфот на постигањето.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ја градеа заедно и заедно остануваа во неа сите изминати лета; ја знаеја како дише секоја педа од нејзините простории и ги имаа во рацете сите допири на сите греди, од кои што беше создадена таа, а тоа можеше да трае сѐ до есеноска, кога ја напуштаа, сигурни дека напролет пак ќе ѝ се вратат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
А над тој длабок слој стоеше уште една педа висок пепелав и воздушен снег, што се искреше пред очите со сини искри и беше студен како ѓаволот при секој допир до голо месо, просто изгоруваше со својата осојчинава студенина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Кога не можеше повеќе да остане притаен на својата само за една педа недофатлива височина за нивните скокови, во која неретко, само за еден кус миг, успеваа и да си ги впијат своите муцки секоја од тие отскокнати и спалавени дивинки; кога немаше повеќе сили да остане ни со затворени очи над тој ужас, тој пукна во самата средина на тоа клопче пред себе и сега веќе не успеа ни да ја додржи пушката.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
На фесот имаше две педи долг пискул.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Да знаеш дека не ти гини скусување колку за една педа. - Не повеќе, - рече Србин.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Тие, - на брзина рече Проедросот, - ќе одат со Методија на она една педа нивче што го имам да покопаат малку компири, а јас, штом бидам готов, веднаш ќе им го однесам тескерето.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
И ако замислиш нема педа земја што не е натопена со човечка крв и нема чекор земја во која не лежи закопан човек...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Крајезерските врби како да ги благословил господ: растат со корењата згора над земјата, како прсти од раширени педи, како корали разметкани на сите страни, впуштајќи се најмногу кон езерото, пикајќи ги во него ситните главички на своите завршоци и не делејќи се од него како цицалчиња од мајка си; оние коренчиња што се од другата страна и што не достасуваат до езерото, се нуркаат во сувата песок, се извиткуваат како црви, и така во грч умираат и се сушат; покревките при згазнување пукаат, се кршат, а поцврстите се превиткуваат, се опираат, се чипчат, чиниш, некоја невидлива сила им дава моќ и им го крепи животот.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
