па (чест.)
Кога ќе се налутеа на нас и ќе нѐ наречеа тврдоглави Бугари, ние пак ќе речевме: Е па така си е: вистина, христијани сме, ама не сме образовани како Грците!
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
ТЕОДОС: Нејќе овде па, па, туку треба ум и очи отворени!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Плахо се приближи до столчето и седна на крај, не осмелувајќи се да рече ни збор. – Па што има ново? Работата – врви !
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Сакаме на каналот, па не знаеме откај се оди, - одговори бргу Беличот. – Чичо, да не знаеш да ли одовде е поблизу?
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Па, како тогаш ќе го освоиме знамето?
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Да а кандисаме за преку рид па да видиш каков пријател имаш.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Прибирајќи ги есено време коњите, Вите видел убави орници со богата паша, па една есен си направил нешто меќанец — колипка — во полите на овие високи планини, презимувал, а пролетта си ги дотерал и овците и говетцата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Таман се позавати горедолу со сермиичка, па ете, го најде ампа, му умре Стоанка и сега пак остана како никој нигде, ни опран, ни закрпен, ни асолно најаден и одморен.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога најпосле дојде до збор, само присторе: - Па луѓе сме, чорбаџи, грешиме.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Па што ме учиш?
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Па и да ми кажете, - рече, - никого не познавам.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
19. ЗАБОТ ГО БОЛИ, ПА КРИВЕ - некои свират на тенка жица, тие што биле на концерт нивен добиле маски за сентиш лица...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
А мене ми игра окото. Тогаш па, Горица, од Уља, јатрва ми, менуваше заби.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Но тоа подзапре, се сврте и рече: - Па, нели сме Б’лгари?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Па после кажува Витомир, по Витомира пак јас, тој, јас, тој, јас, се менуваме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
— Па тоа е само така, вели, како „разбираш“, „ме разбирате“.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Па, таму немаше мачки.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Па, Горачинов, велам, малку е и ѓубре да речеш.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Некој ѕвони, „кој е па овој сега?“, го навлекува џемперот врз маицата, се искашлува, ја отвора вратата.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
„Е па, ти побарај татко ти да те научи!“ се налути Љупчо.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
