патка (несв.)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Паткам така со тетеравење, и некаде кај Стругарица гледам коњ. Човек никаде не гледам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И јас ќе се држам за опашката и ќе паткам по коњот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Возот си пувка, кљан, кљун, си патка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Сме се фатиле под мишка и паткаме, по две, по три, се помагаме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
