пареа (ж.)
Храно велам хранете се испотени и влажни од топла пареа што се цеди од колковите на ноќта Игриво зањискајте да вриснеш скокни ти птицо со заборавените крила козјонога танчарко кобило преуморена преку овој прозорец да скокнеме заедно и во него пак и секогаш без запирање по сенестата ведрина на просторот
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Од косматите гради му се креваше пареа. Секој дел од телото му беше напрегнат и потреперуваше од силна возбуда.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Продолжуваа, сепак, се немаше каде. Дишеа густа пареа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Одминаа понатаму. Дишеа ретка пареа. Беше топло.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Зелениот бронзен чајник подигруваше над печката, од малечката устинка излегуваше врвца пареа и прво пробиваше нагоре права, а потоа се распрамнуваше, изгинувајќи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Дувам во јаката од палтово, но пареата е немоќна да лизне со топлина: предвреме замрзнува и се лепи со сињат по влакната на јаката.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Се крена топла пареа. Сладок и пријатен мирис се рашири низ куќата.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Ја издува пареата пискаво и шумно и го стести просторот со задушлив чад на недогорен јаглен.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Еве, слушај: водата вриела, пареата го кревала капакот, а тој правел: клоп- клоп.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Во близина пискаа локомотиви, татнеа вагони, се креваа пареа и чад...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Снегот зацврчка од згаснатата жар и се крена пареа, од што кучињата исплашено отстапија.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Братучедите тогаш забележаа дека на улицата под авлијата се собрале едно чудо селани и занемено гледаат кон молкот на фронтот што сите нив ги удираше в лице како некоја пареа од отворена утроба.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Ноќта навева мирис на далечни снегови што се мешаат со благата пареа на тревата кон месечината што чади.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Долго го чувствуваат доаѓањето на водата од пареа од облаци од дождови.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Нежна пареа одземена од сонцето на сонцето што му се враќа.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Од ноздрите му излегува пареа и снегот му се топи околу устата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И онаа млада пареа што ја издишува Левтерија, се врзува за воздухот и за земјата под неа.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Рацете ми се полнат со пареа. „Сѐ треба од овдека да почне, од кај нас и од нас да почне“ , се сеќавам на Лазора Ночески, а еве кај нас сѐ се завршува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Питропот Андреа вадеше од огништето запалени гламни, излегуваше на чардакот од куќата и ги фрлаше во водата за да запре дождот; цврчеше жарта, пиштеше пареа; го превртуваше ничкум секој сад што го имаше во куќата за да не зјапи по вода; ја земаше иконата на Св.Илија и ја вадеше на чардакот молејќи го светецот да му нареди на дождот да запре.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Во убаво време пареата се крева нагоре и се губи во небото, а во матно, дождливо време, пареата се спушта над селото, налегнува по дворовите, куќите, и им го гнети на луѓето во носот својот смрдеж.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
