оттогаш (прил.)
Тие ученици се душата на сите настани во Македонија оттогаш досега.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Затоа оттогаш на „дедо“ Сталка работата му се олесни, а приходите зголемија.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Оттогаш ретко доаѓаше в село, за да не се излага на опасности.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Оттогаш Луман постојано преку Бошка порачуваше што да му се носи.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Но кога во востанието изгинаа безброј луѓе, селаните решија да ја менат носијата: во знак на жалост оттогаш па сѐ до денешен ден тие носат сосем црни облеки, а бели им останаа само кошулите.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
И таа оттогаш не му дојде.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Неколкупати оттогаш се искрадуваше од својата јама, дење итро и претпазливо, ноќе скриена во мракот и послободна, но не најде трага ни на едно животно.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се збираа и тапо го испраќаа крадецот - така кришум го викаа оттогаш по до неговата смрт.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Оттогаш минаа денови и месеци.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И оттогаш неговата смеа стана рапава, горка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Оттогаш интензивно се занимавал со пишување на раскази.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Оттогаш никој не се осмели да му се потсмевнува.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Затоа оттогаш тој често, и скришум од другите големци во гратчето, ѝ помагаше на протиница во акциите што таа ги преземаше.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
МЛАДИЧОТ: Не знам. Оттогаш има поминато многу време.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Оттогаш имам само еден родител: Организацијата.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
МЛАДИЧОТ: Оттогаш не сме се виделе. Токму затоа и сакам да го видам.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Оттогаш секоја вечер се враќаа заедно во своите прашливи собички, разговарајќи за фудбалските натпревари и за многу слични работи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
И оттогаш малечкиот Зоран како да стана голема и важна личност.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Оттогаш, кога Билјана се враќа од училиште, веќе не вели: „Денес за малку ќе добиев петка“.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
И ете, оттогаш секоја пролет по падините и полјаните цутат илјадници жолти јаглики во спомен на малата Јаглика што живеела некогаш, одамна, одамна...
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
