отсјајува (несв.)
Околните планини крваво отсјајуваа. И Кајмакчалан се ежеше крвав во далечината.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во сончево време отсјајува како бакар.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Му го гледам црното мрсно лице што се отсјајува на сонцето, засилено сега со некоја додатна пожарна светлина.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Погледна и на Велика. Ги гледа и ѝ се чини дека врз нивните образи ту отсјајува радост, ту тага, ту болка и неотстаплива е мислата дека кај сите блика некакво задоволство затоа што и денес тука пак се сите заедно - здрави и неповрдени.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
