осветли (св.)
Нема место што не е осветлено од неговата блажена душа, оти на сите народи скриените тајни им ги откри разумно исповедајќи, на едни со писмо, на други со поука.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Но ако се осветлат тие како што се, тоа не ќе му се бендиса на комитетот.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Но ако имавме ние морално право да бараме од претставниците на европските држави во Македонија точно и непристрасно да ги осветлуваат своите влади и европското општествено мнение за работите во Македонија, тогаш наш морален долг беше да сме и ние осветлени за европските интереси во нашата татковина, особено за интересите на балканските државици.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Комитетот се срди зошто конзулите не ги осветлуваат работите како што се.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
СЛОБОДАТА: (Одеднаш таа силно го осветлува)
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Влегување внатре, детето запали кибритено шкорче и ја осветли колибата одвнатре.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Ситниот лимар затропа со дрвените налани и ме осветли со џебна запалка; ми ја раскопча кошулата и се загледа во пликовите на моите гради.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Борината се запали и го осветли темниот земник.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Вивна пламен и ја осветли куќарката, та се виде постелата на машкиот кат.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Клава борина и повеќе отколку што треба, куќата ласна и сѐ појасно и појасно го осветлуваше Илка.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Надвор дуваше ветер. Слабата светлина од борината ставена во еден тас над огништето, одвај успеваше да ја осветли одајата некаде до половината, така што снаата ја криеше мракот.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Го стиснав жарчето во пепелницата и пак ги најдов цигарите и запалката. Ја осветлив.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Преку него падна златен конец и го осветли.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Те осветлив и ми се стори како да сум те разгорил за некој што беше присутен во тој мрак.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Како да извираше и како да се креваше од бистрата, мирна езерска вода со безброј чисти, светли души - утрото заигра во воздухот, се крена над стариот град, стегнат од сите страни со дебели ѕидови за миг го искапи, го осветли и го оживеа со својот трепетен сјај.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сијалицата го покажуваше својот ребрест костур и срдито, предавнички му го осветлуваше измореното, бледо и збунето лице.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Пламенот заигра со мрежестите шари и му го осветли долгунестото, збрчкано лице со ретките мустаќи свиснати надолу и слепени за сувите образи.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Доцна е, ајде да си одиш! - рече зракот. - Јас ќе ти го осветлувам патот.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
На карпата во пештерата висеа две електрични свтилки, ја осветлуваа целата пештера.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
И глас надоаѓа од оној ист рид од кај што сакав да те преселам во земја онокрајна во миг светлина кога ме осветли јарка Ти, таму на север, неподвижна како лузна, како костур, а јас – на твојот југ кружам од рид на рид, од брег на брег жив во дамнината.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
