олово (ср.)
А грешните ќе да останат на земља, темни, гнасни, и грозни, и страшнии, и тешки како олово.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Олово, железо, сине, теб живот ти скина, Турчин махна, Турчин удри, тебе располови.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Тој одново усети дека се лулее на езерски бранови и клепките му се склопија, тешки како налеани со олово.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Тој ја дигна, чашата и го испи оловото и со него сето она што беше шарено и нејасно.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ги немаше веќе војничињата; тоа беше само растопено олово додека врз таа маса пливаа куп нејасни предмети.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И пак бегав а зад мене биеја чапунките на ноќта- бик и `рзнуваа ноздрите искри, страв, олово.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Оловото на старата огњарка ѝ ја проби плешката и излезе кај вратот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Имам впечаток дека е таа наполнета со олово - се ниша, тежи и се заканува да падне в прав.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се занесе, стана играчка од каучук, чие теме е наполнето со олово.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го најде мртов во собата на некаква Марија, го најде крвав, пробиен со олово, смирен.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Уште малку, говореше. Уште малку, малку, малку... И гледаше: врелото олово удираше во сивите ѕидови врз него, распрснуваше малтер, стакло.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Пушките, вжештени од огнот на оловото и од пекот на августовското сонце, гореа во рацете.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Под ребрата му се таложеше жешко, растопено олово истиснувајќи го животниот здив од него.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Беа тоа едни големи фишеци, полни со црн барут и со една затка мечкин лој меѓу барутот и зрното, направено од чисто олово.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Кога ќе почнеш казмата ти е како пердушка во рацете, а после полека полека како со олово да ти ја полни некој. - Вистина, - рече Шишман.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
— Нема кај да го тура, бацко Крсте. — се провикна едно младо голобрадо момче од Врпско.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Кој носи пусат да земе барут и олово, — се разнесе пак Толевиот дебел глас во ноќната тишина и темница.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
„Каде така, Лоте, кај брзаш?” го прашуваа луѓето. Тој како да имаше олово на усните, тешко ги помрднуваше: „Се враќам во гробот свој од кој не се бега...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Крилјата тетераво го пренесуваат од еден стог на друг сивото олово на денот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Стежнати од оловото на дождот туку што не попаѓале.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
