одозгора (прил.)
Блажена да е твојата златозрачна утроба од која му истече на мојот народ животворна вода одозгора дојдена со твоите молитви.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Ама сто пати сум ти рекол, отворај очи кога ми обуваш чевли, фати ги убаво, со дикат, за топуци, а ти, трап, одозгора! Тоа ли е ред?
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Доста си носи едно сандаче црно со две клучиња и со рачка одозгора и една бовча со пљачки.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Квечерината, со огорченост ја оставаат само одозгора изгребана, застаната како челичен оклоп пред нив.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
XXIII. Беше скован во цврст чардак, со три прста опрашка од пепелав снег одозгора, и чкрташе под неговите стапала.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Мајка му на Зоки направи колачиња. Ишарани одозгора со бадемчиња и со чоколада.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Тукушто претрупи неколку сакови дрва, одозгора се појавија двајца млади луѓе.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Бојан го потсече тој дел одозгора, го одвои од земјата, а потоа внимателно ги отстрани боцките и ливчињата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кога лебот доволно се натопи во маслото и во колибата замириса на пржено, Бојан изрона одозгора и парче сирење, па пак ја стави тавата на огнот, убаво разбркувајќи го со лебот.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Порано Бојан често ќе се вовлечеше во плевната, па ќе лежеше во сеното или ќе се катереше по гредите и одозгора се ѓувкаше во тој дебел, зелен мек душек.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Лазејќи се искачија по скалата и одозгора го погледнаа војникот што ги спобрка ваму.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Аскерот мора да напаѓа отворено, одоздола нагоре, и четниците ќе можат од заклоните да стрелаат и одозгора бомби да фрлаат.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тие ќе се стаписаат лево и десно, останатите триста пушки ќе припукаат одозгора и бумбашите ќе го претрчаат обрачот, ќе се распрснат во стрелци зад грбот на потерата и ќе дадат оган со своите пушки.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Јован го фати одредениот камен над пат и го гледа Толета одозгора.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Во селото ретко слегува, замо по најважна работа, и бргу се враќа горе, зашто долу, меѓу куќите и луѓето, се чувствува малечок, ситен несигурен; навикнат сето ова да го гледа одозгора, во помали димензии, одовде му се гледа огромно, го плаши, чувствува дека го стопува во себе, му ја одзема онаа слобода што ја има горе.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Близу Лајпцишкиот велесаем се издига една вистинска грамада од камења и цемент, висока стотина метри, со огромни човечки фигури, но чие плато можат да застанат наеднаш стотина луѓе и одозгора да уживаат во панорамата на Лајпциг...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во плевната растуривме малку слама и фрливме едно старо ложниче одозгора. И тука легнав, се расчепатив, со проштение. Студи, ама што ќе правиш: си се нашол.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Бог да ги прости!... Коските, одозгора...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Ајде, вика Левтерија одозгора. - Ајде, велам јас, и одвај се одлепувам од местото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
А тоа негово „покрстување“ се состоело во ова: ќе земел еден обичен селски нож чклипитар, ќе го ставел со тилјето на еден камен и ќе удирал, удирал одозгора по сечилото на ножот со друг камен, сè додека да го отапел, а тогаш, кога ќе го направел ножот тап, да не може жаба да заколеш со него, ќе му го дадел на некого од четниците и ќе му заповедал да го непослушникот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
